ترجمه نهج البلاغه، ص: 385

از پا افتاده را بربايد ربودی، و آن مال را با خيال راحت به حجاز منتقل كرد، بدون اينكه در اين غارتگری احساس گناه كنی! دشمنت بی پدر باد، انگار ميراث رسيده از پدر و مادرت را به جانب خانواده ات بردی.

سبحان اللَّه! آيا به قيامت ايمان نداری؟ و از حسابرسی خدا نمی ترسی؟!

ای كسی كه نزد ما از خردمندان شمرده می شدی، چگونه آشاميدن و خوردن اين مال را بر خود گوارا می دانی در حالی كه می دانی حرام می خوری و حرام می آشامی؟! كنيزان می خری، و با زنان ازدواج می كنی آن هم از مال يتيمان و مساكين و مؤمنان جهادكننده ای كه خداوند اين اموال را به آنان بخشيده، و به وسيله آنان اين شهرها را حفظ كرده. از خدا پروا كن، به اين قوم اموالشان را برگردان، اگر برنگردانی آن گاه كه خداوند به من قدرت دست يابی به تو را بدهد چنانت عقوبت كنم كه عذر خواهم نزد حق باشد، و با شمشيرم گردنت را بزنم شمشيری كه احدی را با آن نزدم جز اينكه وارد جهنّم شد. به خدا قسم اگر حسن و حسينم آنچه را تو انجام دادی انجام می دادند، از من نرمشی نمی ديدند، و به مرادی نمی رسيدند، تا اينكه حق را از آنان بازستانم، و باطلی را كه از ستمشان به وجود آمده نابود سازم. به خدای جهانيان قسم آنچه از مال ايشان برده ای اگر برايم حلال بود شادم نمی كرد كه آن را برای اولادم به ارث گذارم. در اين غارتگری آهسته بران، كه گويی به مرگ رسيده ای، و زير خاك دفن شده ای، و اعمالت بر تو عرضه شد آن هم در جايی كه ستمكار به حسرت فرياد برمی دارد، و ضايع كننده عمر درخواست برگشت به دنيا دارد، در حالی كه آن زمان، زمان رهايی نيست.