ترجمه نهج البلاغه، ص: 116

در جايی كه به آن منتهی شده و قرار گرفته اند نگاه داشته. اشتغال به بندگیِ حق آنان را از كار ديگر بازداشته، و حقايق ايمان بين آنان و معرفت حق پيوند داده، و يقين به خداوند آنان را از همه چيز بريده و مشتاق و راغب او نموده، و رغبتشان از آنچه نزد خداست به آنچه نزد غير خداست تجاوز نكرده. شيرينی معرفت او را چشيده اند، و از محبّتش جام سيراب كننده ای نوشيده اند، و در سويدای دلشان ريشه های خوف خدا جای گرفته، پس قامت راستشان از طول عبادت خميده، و ميل و رغبت طولانی به او سرچشمه تضرع و زاری آنان را تمام ننموده، مقام والای آنان رشته خشوع را از گردن وجودشان باز نكرده، و خودپسندی بر آنان غالب نگشته تا عبادات گذشته خود را زياد بشمارند، خضوع در برابر عظمت حق نصيبی برای بزرگ ديدن حسناتشان بر جای نگذاشته، و در مدت طولانی كوشش در عبادتْ سستی بر آنان چيره نگشته، و از رغبتشان به حق كاسته نشده تا از اميد به او رويگردان شوند، راز و نياز طولانی زبانشان را نخشكانده، اشتغال به غير حق آنان را مملوك خود نكرده تا صدای مناجاتهای سرّی و راز و نيازی كه با خداوند دارند قطع شود، دوش به دوش هم در مقام بندگی قرار دارند، و آسايش طلبی آنان را به تقصير در انجام دستورات حق نكشانده، كودنی غفلت ها بر اراده جدی آنان در تلاش و كوشش غلبه نكند، و شهوات فريبنده، همّتهای عالی آنان را هدف نمی گيرد. صاحب عرش را برای روز نيازمندی خود ذخيره گرفته اند، و به وقت انقطاع خلق از خدا و توجهشان به مخلوقات فقط خدا را مورد توجه قرار می دهند.

روزگارِ عباداتشان را پايان نمی دهند، رغبتشان به عبادت پروردگار آنان را به هيچ سويی متوجه خنمی سازد، مگر به سوی سرچشمه های اميد به رحمت حق و ترس از عذاب او كه هيچ گاه از دلهاشان قطع نمی شود. آنچه علّت ترس از عذاب است از دلشان زدوده نمی شود تا از كوشش در عبادت دست بردارند، طمع آنان را