ترجمه نهج البلاغه، ص: 206
كار پيشی گيرندگان در خير، و آتش عاقبت كار مقصّران در بندگی است.
بندگان خدا، بدانيد تقوا قلعه ای محكم و نفوذناپذير است، ولی گناه حصاری پست است كه اهلش را از خطرات نگاه نمی دارد، و كسی را كه به آن پناه برده حفظ نمی كند. آگاه باشيد كه با تقوا زهر خطرناك گناه قطع شود، و با يقين منتها درجه مقصود به دست آيد.
بندگان خدا، خدا را خدا را منظور داريد در پاييدن عزيزترين و محبوبترين نفوس در نزدتان كه خود شما هستيد، زيرا بدون شك خداوند راه حق را برای شما واضح كرده، و جادّهای آن را روشن نموده، كه پس از اين معنا يا شقاوتی است زايل نشدنی، يا سعادتی است جاويد و ابدی. بنابراين از اين دنيای فانی برای آخرت توشه برگيريد، كه بر توشه برداشتن هدايت شده ايد، و شما را به كوچ كردن امر كرده اند، و برای رفتنتان از دنيا به شتابتان داشته اند. شما سوارانی هستيد ايستاده كه نمی دانيد چه زمان مأمور به رفتن خواهيد شد. به هوش باشيد، با دنيا چه می كند كسی كه برای آخرت آفريده شده؟! و با ثروت چه معامله انجام می دهد كسی كه به زودی ثروت را از او می گيرند، و جز وبال و بازپرسی نسبت به ثروت برايش نخواهد ماند؟!
بندگان خدا، آنچه را خداوند از خير وعده داده جای ترك آن نيست، و آنچه را از شر نهی فرموده موردی برای رغبت به آن نمی باشد. بندگان خدا، پروا كنيد از آن روزی كه اعمال بررسی می شود، و تشويش و اضطراب در آن بسيار است، و اطفال از ترس آن پير می شوند.
بندگان خدا، بدانيد كه بر شما از خود شما مراقبانی قرار داده شده، و از اندامتان جاسوسانی بر وجودتان گمارده اند، و محافظانی از روی راستی اعمال و شماره نفسهايتان را ضبط می كنند. تاريكی شب تار شما را از ديد آنان نمی پوشاند، و درب
