ترجمه نهج البلاغه، ص: 221

و اگر آن را به زينت و زيور تشبيه كنی مانند نگين های رنگارنگی است كه ميان نقره مرصّع به جواهر قرار داده شده.

به مانند متكبّر دلشاد راه می رود، و هر زمان دُم و بال خود را می نگرد از زيبايی پيراهن پر از نقش و نگارش و حمايل مرصّعش به قهقهه می خندد، و هر گاه به پاهای خود چشم می اندازد آنچنان فرياد می كشد كه معلوم می شود دادخواهی می كند، و به دردی واقعی گواهی می دهد، زيرا پايش مانند پای خروس دو رگه باريك و تيره است، و از ساق استخوان پايش خاری پنهان بر آمده. در جای تاج خود كاكلی سبز و مزيّن به نقش دارد. محل برآمدن گردنش مانند لوله ابريق كشيده و بلند است. جای فرورفتگی گردن تا شكمش چون رنگ نيلِ يمنی سبز سير است، يا چون قطعه ديبايی است كه آينه صاف و درخشنده ای بر روی آن نشانده باشند، گويا چادری سياه به خود پيچيده، و از برّاقی گمان می رود كه رنگ سبز خوش نمايی با آن در آميخته است.

در شكاف گوشش خطّی است مانند سر قلم، و سپيد چون گل بابونه، كه اين سپيدی در ميان رنگ سياه اطرافش می درخشد، كمتر رنگی است كه نمونه آن در اين حيوان به كار گرفته نشده، و به خاطر صيقلی و برّاقی زياد و درخشش و حسنش آن رنگ را بهتر جلوه داده، و به مانند شكوفه های پراكنده است كه بارانهای بهاری و آفتاب با حرارت هنوز آن را نپروريده. گاهی از پر خود بيرون می آيد، و از پيراهنش برهنه می گردد، پرها پشت سر هم می ريزند، دوباره پی در پی می رويند، مانند برگ درختان كه در پاييز فرو می ريزند، سپس رشد كرده به هم می پيوندند تا بار ديگر به صورت اوّل بازگردند. پر جديد در رنگ آميزی مانند دفعه اول است، و هر رنگی در جای سابقش قرار می گيرد. چون به دقّت در مويی از موهای پر طاووس نظر كنی يك بار سرخ رنگ، و بار ديگر سبز زبرجدی، و مرتبه ديگر زرد