ترجمه نهج البلاغه، ص: 199

زيان خود با بيراهه رفتن نسبت به حق، و تحريف در گفتار، يا ترس از راستگويی ياری نمی نمايد.

پس ای شنونده، از مستی خود به هوش آی، و از خواب غفلت بيدار شو، و از شتاب خويش بكاه، و در آنچه از زبان پيامبر امّی صلی الله عليه و آله به تو رسيده و از آن چاره ای نيست و گريزی ندارد به دقت بينديش، و با كسی كه مخالف با روش رسول خداست و به جانب ديگر روی آورده مخالفت كن، و او را با آنچه كه برای خود پسنديده واگذار، ناز و فخر را رها كن، و از مركب كبر فرود آی، قبرت را كه گذر تو بر آن است ياد كن. همان گونه كه عمل می كنی جزا داده می شوی، و همان كه می كاری درو می نمايی، و آنچه امروز پيش می فرستی فردا بر آن وارد می شوی. پس جای پايی برای خود مهيّا نما، و برای فردايت توشه ای پيش فرست. ای شنونده، بترس بترس؛ و ای بی خبر، بكوش بكوش، كه «احدی بهتر از انسان آگاه تو را آگاه نمی كند». از جمله احكام حتمی خداوند در كتاب حكيم كه بر آن جزا می دهد و عذاب می نمايد، و به خاطر آن خشنود می شود و خشمگين می گردد از دنيا رفتن بنده است بدون دريافت بهره آخرتی هر چند خود را در عمل به زحمت انداخته، و كارش را خالص نموده، در حالی كه خداوند او را به خصلتی از اين خصال ملاقات كند و توبه ننموده باشد: در عبادتی كه خداوند بر او واجب نموده شريك برای خدا قرار دهد، يا به سبب كشتن بی گناهی آتش خشم خود را فرو نشاند، يا كار زشتی را كه خود مرتكب شده به ديگری نسبت دهد، يا برای درخواست حاجتی از مردم در دين خدا بدعت گذارد، يا مردم را به نفاق و دورويی ملاقات كند، يا در بين آنان به دو زبان حركت كند. آنچه را شمردم انديشه كن، كه هر مثل دليلی برای راهنمايی، به مانند آن است.