ترجمه نهج البلاغه، ص: 366

تقوای الهی، و اكتفا كردن به وظايفی است كه خداوند بر تو واجب نموده، و رفتن به راهی كه پدرانت و شايستگان از خاندانت آن را طی كرده اند، زيرا آنان توجه به صلاح خود را وانگذاشتند چنانكه تو توجه می كنی، و انديشه در كار خود كردند همان گونه كه تو انديشه می نمايی، سرانجام چنان شد كه آنچه را دانستند عمل كردند، و از آنچه تكليفشان نبود روی گرداندند. پس اگر نفس تو از قبول راه آنان بدون آنكه بداند چنانكه آنان دانستند بازايستاد پس بايد خواسته تو نسبت به آن راه از روی طلب فهم و كسب دانش باشد، نه افتادن در شبهه ها و بالابردن بحثها و جدلها.

و پيش از قدم نهادن در راه فهم و دانش برای شناخت آن راه از خداوند ياری بخواه، و برای به دست آوردن توفيقْ روی رغبت به جانب او كن، و هر آن چه را كه تو را به اشتباه اندازد، يا به گمراهی كشاند رها ساز.

و چون يقين كردی كه دلت روشنی يافته و در پيشگاه حق خاضع شده، و نظرت جمع و كامل گشته، و انديشه ات در اين زمينه از پريشانی درآمده و يك انديشه شده، آن گاه در آنچه برای تو تفسير می كنم دقت كن. و اگر آنچه را دوست داری برايت فراهم نشد، و به آسودگی خاطر و فكر دست نيافيت، معلومت باد جادّه را همچون شتر شب كور طی می كنی، و به تاريكيها گام برمی داری؛ و كسی كه قدم به اشتباه برمی دارد خواهان دين نيست، يا حق را به باطل آميخته كند، و در چنين موقعيتی حفظ خويشتن، از پيمودن اين گونه جاده ها عاقلانه تر و بهتر است.

پسرم! وصيتم را بفهم، و بدان كه مالك مرگ همان مالك حيات، و هستی بخش همان ميراننده، و فناكننده همان بازگرداننده،