ترجمه نهج البلاغه، ص: 367

و گرفتاركننده همان عافيت بخشنده است، و مسلّماً دنيا برقرار نمی ماند مگر به همان نظامی كه خداوند آن را قرار داده از وضع نعمتها و بلاها، و پاداش روز جزا، و آنچه او بخواهد و ما نمی دانيم. اگر در رابطه با جهان و نظاماتش از درك حكمت حادثه ای درماندی آن را به حساب جهالت خود بگذار، زيرا در ابتدای كار نادانِ به امور آفريده شدی سپس دانا گشتی، چه بسيار است اموری كه نمی دانی و انديشه ات نسبت به آن سرگردان، و ديده ات از راه يافتن به آن ناتوان است، اما پس از مدتی به آن بينا می شوی. پس به خداوندی كه تو را آفريده، و روزيت را عنايت كرده و اندامت را تعديل نموده پناه ببر، بايد بندگيت برای او باشد، و رغبتت متوجه او گردد، و از او بيم داشته باشی.

پسرم! آگاه باش احدی از وجود خداوند چنانكه پيامبر صلی الله عليه و آله خبر داده خبر نداده است، پس به پيشوايی آن حضرت راضی باش، و برای رسيدن به منزل نجات، رهبريش را بپذير، كه من از نصيحت به تو كوتاهی نكردم، و تو در انديشه ات نسبت به صلاح خود هر چند بكوشی به ميزان انديشه ای كه من درباره تو دارم نخواهی رسيد.

پسرم! معلومت باد اگر برای پروردگارت شريكی بود، پيامبران آن شريك به سويت می آمدند، و آثار مُلك و سلطنت او را ديده، و به افعال و صفاتش آشنا می شدی، اما او خدايی يگانه است همان گونه كه خود را وصف نموده، كسی در حكمرانيش با او ضدّيت نمی كند، هرگز از بين نمی رود، و هميشه وجود داشته، اوّل است پيش از همه اشياء و او را اوليّتی نيست، و آخر است بعد از همه اشياء و او را نهايتی نمی باشد، بزرگتر از آن است كه ربوبيّتش به احاطه دل و ديده ثابت گردد، چون به