انديشه در اسلام، ص: 226
بزرگواران معلمان واقعی زندگی هستند. پس از اين درك است كه در مقام اتصال به اين منابع عالی بر می آيد. آن گاه، فردی كه پيش از آن هيچ هم به حساب نمی آمده، با كمك فكر و عقل و پس از اتصال به نبوت انبيا، در دنيا و برزخ و آخرت و، از همه مهم تر، در پيشگاه خداوند به حساب می آيد. به راستی، چه كسی می تواند عمق و وزن اين معنا را درك كند؟
«إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ أُولئِكَ هُمْ خَيْرُ الْبَرِيَّةِ* جَزاؤُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ جَنَّاتُ عَدْنٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدِينَ فِيها أَبَداً رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ ذلِكَ لِمَنْ خَشِيَ رَبَّهُ». «1»
مسلماً كسانی كه ايمان آورده و كارهای شايسته انجام داده اند، اينانند كه بهترين مخلوقات اند. پاداششان نزد پروردگارشان بهشت های پاينده ای است كه از زير [درختان ] آن نهرها جاری است، در آن ها جاودانه اند، خدا از آنان خشنود است و آنان هم از خدا خشنودند؛ اين [پاداش ] برای كسی است كه از پروردگارش بترسد.
عظمت و حقارت واقعی
آيا ارزشی بالاتر از اين هست كه يك وجود مقدّس بی نهايت از موجودی ذليلِ و ضعيف و مسكين اظهار رضايت كند؟ يا مثلًا، مامور كوچكی در دربار فرعون باشد و هيچ كس او را حساب نكند، ولی با اتصال به مقام نبوت و كمك فكرش، تبديل به مؤمن آل فرعون بشود و آياتی از قرآن درباره او نازل بشود؟ «2»
ملكه كشور مصر (آسيه) فقط يك لحظه فكر كرد كه شوهرم چه می گويد، درباريان چه می گويند، و موسی چه می گويد؟ آسيه دربار با آن عظمت و خزينه و مملكت را رها كرد و به موسی، عليه السلام، پيوست كه از زر و زيور دنيا بهره ای نداشت. چگونه همه اين شكوه و عظمت، كه حتی امروز هم ديدن اندكی از بقايايش موجب تحير ماست، نزد او
______________________________ (1) پی نوشت
. بينه، 78.
(2). آيات 2027 سوره يس در مورد مؤمن آل ياسين نازل شده است. هر چند در روايت زير از سخن حضرت به دست می آيد كه اين آيات شامل مؤمن آل فرعون نيز می شود: كافی، ج 2، ص 259: «يونس بن عمار قال: قلت لأبی عبد الله، عليه السلام: إن هذا الذی ظهر بوجهی يزعم الناس أن الله لم يبتل به عبدا له فيه حاجه، قال: فقال لی: لقد كان مؤمن آل فرعون مكنع الأصابع (المكنع: هو الذی وقعت أصابعه) فكان يقول هكذا- ويمد يديه- ويقول: يا قوم اتبعوا المرسلين»؛ نيز دعائم الإسلام، قاضی نعمان، ج 1، ص 31: «قال ابوعبد الله، عليه السلام: «قال رجل مؤمن من آل فرعون يكتم إيمانه أتقتلون رجلا أن يقول ربی الله، وإنما كان ابن عم فرعون، وقد نسب الله هذا المؤمن إلی فرعون لقرابته فی النسب، وهو مخالف لفرعون فی الاتباع والدين، ولو كان كل من آمن بمحمد، صلی الله عليه وآله، من آل محمد الذين عناهم الله فی القرآن لما نسب مؤمن آل فرعون إلی فرعون وهو مخالف لفرعون فی دينه، ففی هذا دليل علی أن آل الرجل هم أهل بيته، ومن اتبع آل محمد فهو منهم بذلك المعنی»؛ امالی، شيخ صدوق، ص 563: «قال رسول الله، صلی الله عليه وآله: «الصديقون ثلاثه: حبيب النجار، مؤمن آل ياسين، الذی يقول: اتبعوا المرسلين* اتبعوا من لا يسئلكم أجرا وهم مهتدون؛ وحزقيل مؤمن آل فرعون، وعلی بن أبی طالب، وهو أفضلهم».
