انديشه در اسلام، ص: 289

صادق، عليه السلام، برای او احترام ويژه ای قائل بود، تا حدّی كه نوشته اند احترام حضرت به او در زمانی كه هنوز مو در صورتش نروئيده بود، سبب پرسش ديگران قرار گرفت؛ زيرا آن حضرت مانند ريش سفيدان شيعه به او احترام می گذاشت.

ائمه ما برای شيعه احترام فراوانی قائل بودند. در روايتی از كتاب كم نظير كامل الزيارات، در باب ارزش دادن به شيعه، از حضرت صادق، عليه السلام، می خوانيم:

«نفس المهموم لنا المغتم لظلمنا تسبيح». «1»

كسی كه در مصائب ما اندوهناك باشد يا در رنج شيعه ما غصه دار شود، تسبيح كرده است.

ريش سفيدها می ديدند كه حضرت صادق، عليه السلام، و بعد از ايشان امام موسی بن جعفر، عليه السلام، به اين جوان احترام ويژه ای می گذارند. لذا گفتند: ما هم مؤمن و شيعه هستيم و امام ما را نيز قبول دارند. پس چگونه به ما اين همه احترام نمی گذارند؟

البته، كار امام كار خدايی است و جای پرسش ندارد. با اين حال، امام جواب دادند: اين احترام به سبب علم اوست، زيرا از همه شما داناتر است. «2» اين است كه در روايات آمده گناه غيبت عالم دو برابر ديگران است؛ «3» مانند گناه زنان پيامبر كه دو برابر ديگران است. «4»

به هر حال، اين بزرگوار روايتی دارد كه طلای ناب است و از آن رواياتی است كه درباره آن گفته اند:

«أن يُكتب هذا القول بالذهب». «5»

سزاوار است اين سخن با طلا نوشته شود.

امتياز شيعه در آخرت

امام موسی بن جعفر، عليه السلام، ويژگی های شيعه را چنين برشمرده اند:

قيامت جای زائران پيامبر و حضرت زهرا و امام مجتبی و امام زين

______________________________
(1). امالی، شيخ مفيد، ص 338؛ نيز با اختلاف اندك در كافی، ج 2، ص 226: «أبان بن تغلب، عن أبی عبد الله جعفر بن محمد، عليهماالسلام، قال: نفس المهموم لظلمنا تسبيح، وهمه لنا عباده، وكتمان سرنا جهاد فی سبيل الله. ثم قال أبو عبد الله، عليه السلام: يجب أن يكتب هذا الحديث بالذهب».

(2). احتمالًا اين شخص هشام بن حكم هست كه در ميان اصحاب جايگاه ويژه ای داشته: چهارده نور پاك (فارسی)، دكتر عقيقی بخشايشی، ج 9، ص 1220: «هشام بن حكم يكی ديگر از شاگردان با فضيلت و سخنگوی توانا از تربيت يافتگان امام ششم و هفتم، عليه السلام، می باشد كه عمر خود را در راه مبارزه و دفاع از اهل بيت طهارت و عصمت صرف نمود و دشمنان و مخالفين را با سلاح علم و منطق و حربه فضيلت و دانش، منكوب و محكوم نمود. او در مناظرات متعددی شركت جست و پيروزی نهائی را در همه جا به دست آورد. سكونت او در بغداد در محله كرخ بوده است و به شغل تجارت می پرداخت. نخست متمايل به فرقه جهميه بود كه متمايل به جبر و سلب قدرت از انسان بود. در اثر تماس با امام ششم و كسب فيض از محضر او توانست خود را از اوهام و سفسطه ها نجات داده و به حقيقت و واقعيت گرايش و تمايل پيدا نمايد و مس وجود خود را تبديل به طلا نمايد و دوره تكميلی خود را در مكتب امام طی نمايد و از فارغ التحصيلان مبرز آن مكتب درآيد و افراد فراوانی را به شاهراه هدايت و سعادت سوق دهد و اندوخته های علمی خود را به صورت بيان و بنان، در اختيار ديگران قرار دهد، امام صادق، عليه السلام، در حق او فرمود: تو در مدافعات خود نسبت به اهل بيت مؤيد و منصور از جانب پروردگار عالم هستی. و اين فضيلت در حق او كافی است».

(3). كافی، ج 1، ص 47: «حفص بن غياث، عن أبی عبد الله، عليه السلام، قال: قال: يا حفص يغفر للجاهل سبعون ذنبا قبل ان يغفر للعالم ذنب واحد»؛ نيز كنز العمال، متقی هندی، ج 10، ص 152: «خيار أمتی علماؤها، وخير علماءها رحماؤها ألا وإن الله تعالی ليغفر للعالم أربعين ذنبا قبل أن يغفر للجاهل ذنبا واحدا».

(4). احزاب، 3031: «يا نِساءَ النَّبِيِّ مَنْ يَأْتِ مِنْكُنَّ بِفاحِشَةٍ مُبَيِّنَةٍ يُضاعَفْ لَهَا الْعَذابُ ضِعْفَيْنِ وَ كانَ ذلِكَ عَلَی اللَّهِ يَسِيراً* وَ مَنْ يَقْنُتْ مِنْكُنَّ لِلَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ تَعْمَلْ صالِحاً نُؤْتِها أَجْرَها مَرَّتَيْنِ وَ أَعْتَدْنا لَها رِزْقاً كَرِيماً».

(5). امالی، شيخ مفيد، ص 338؛ نيز با اختلاف اندك در كافی، ج 2، ص 226: «أبان بن تغلب، عن أبی عبد الله جعفر بن محمد، عليهماالسلام، قال: نفس المهموم لظلمنا تسبيح، وهمه لنا عباده، وكتمان سرنا جهاد فی سبيل الله. ثم قال أبو عبد الله، عليه السلام،: يجب أن يكتب هذا الحديث بالذهب».