ترجمه نهج البلاغه، ص: 485
اندوهگينم نكرد؛ و از خداوند عافيت می خواهم.
حكمت 300
از آن حضرت سؤال شد: خداوند چگونه حساب مردم را با اين همه جمعيت می رسد؟ فرمود: همان گونه كه با اين جمعيت رزقشان می دهد.
پرسيدند: در حالی كه خدا را نمی بينند چگونه به حساب آنها می رسد؟
فرمود: همان گونه كه آنان را روزی می دهد در حالی كه او را نمی بينند.
حكمت 301
و آن حضرت فرمود: فرستاده تو نزد ديگران بيان كننده عقل توست، و نامه ات رساترين چيزی است كه از جانب تو سخن می گويد.
حكمت 302
و آن حضرت فرمود: كسی كه بلا و گرفتاری بر او سخت شده نيازمندتر به دعا نيست از تندرستی كه از بلا ايمن نمی باشد.
حكمت 303
و آن حضرت فرمود: مردم فرزندان دنيايند، مرد بر دوستی مادرش سرزنش نمی شود.
حكمت 304
و آن حضرت فرمود: تهيدست فرستاده خداست، كسی كه او را محروم كند خدا را محروم كرده، و هر كه به او ببخشد به خدا بخشيده.
حكمت 305
و آن حضرت فرمود: مرد با غيرت هرگز زنا نمی كند.
حكمت 306
و آن حضرت فرمود: اجل حتمی برای نگهداری انسان از هر پيش آمدی بس است.
حكمت 307
و آن حضرت فرمود: داغدار می خوابد، ولی مال ربوده نمی خوابد.
يعنی مرد بر مرگ فرزندش صبر می كند، ولی بر غارت مالش شكيبايی نمی ورزد.
حكمت 308
و آن حضرت فرمود: دوستی پدران خويشاندی بين فرزندان است، و خويشاوندی به دوستی محتاج تر از دوستی به خويشاوندی است.
حكمت 309
و آن حضرت فرمود: از گمانهای اهل ايمان پروا كنيد، كه خداوند حق را بر زبان آنان نهاده است.
حكمت 310
و آن حضرت فرمود: ايمان عبد صادق نيست مگر اينكه اعتمادش به آنچه نزد