ارزش ها و لغزشهای نفس، ص: 154

اين يك بخش از سوره مباركه يوسف است كه نماد اين آيات، يك انسان با تربيت به نام يوسف است. در بخش ديگر هم سخن از باطن شرك آلوده و منافقانه و باطن كثيف است كه اعضا و جوارح اين باطن، كاری را كه می كنند، تحت حاكميت آن باطن می كنند. نماد اين بخش از آيات، خانمی به نام زليخا است. قرآن مجيد از اين باطن، به «نفس» تعبير می كند. چه باطن يوسف و چه باطن زليخا باشد.

نفس به معنای خود طبيعی و زنده كه نقش می پذيرد. دلی كه بيمار است، چشمش هرزه است. لازم نيست كه اين چشم هرزه بی دين باشد. اين صاحب دل، اگر هم كافر نباشد، از نظر ايمان ضعيف است و ايمانی ناقص دارد. ايمانی قوی و مسلط نيست كه اعضا و جوارح را كنترل كند. ايمان اين گونه افراد، توان كنترل اعضا را ندارد و علّت اين ضعف نيز، تقصير خود ايشان است كه ايمان را بالاتر نبردند و نقص را برطرف نكردند. خود حضرت در اين بخش از سخن، آيات سوره كهف را می خواند و می فرمايد:

«إِنَّهُمْ فِتْيَةٌ» «1»

هزينه كردن دشمن برای ناپاكی ها

معمولًا مكتب های مادی، برای بی دين كردن مردم سرمايه گذاری می كنند، برای توليد وسوسه و شك و نوشتن كتاب های ضد خدا و رشد دادن افراد ضد خدا در كشورهای اسلامی، پول خرج می كنند. اولين كشوری كه بايد بی دين شود و دشمنان تصميم به بی دين كردن آن گرفته اند و بودجه تخصيص داده اند، ايران است. از داخل كشور، به وسيله روزنامه ها و مجلات، اين حمله آغاز می شود و به روحانيت شيعه حمله می شود.

______________________________
(1)- كهف (18): 13؛ «آنان جوانمردانی بودند.»