ارزش ها و لغزشهای نفس، ص: 275

در كتاب «بحار الأنوار» ديدم كه موسی بن جعفر عليه السلام می فرمايد: اين ده برادر، به يعقوب گفتند:

«أَرْسِلْهُ مَعَنا غَداً يَرْتَعْ وَ يَلْعَبْ» «1»

پدر! اين كودك را با ما بفرست تا در مراتع بازی كند. يعقوب به ده برادر گفت:

دلم می ترسد كه گرگ او را بخورد. يعقوب می دانست كه گرگ يوسف را نمی خورد.

از كجا می دانست؟ از خوابی كه يوسف ديده بود. وقتی يوسف خواب خود را برای پدر گفت، يعقوب گفت:

«وَ كَذلِكَ يَجْتَبِيكَ رَبُّكَ» «2»

در آينده، خداوند تو را از ميان انسان ها به عنوان فرد شايسته انتخاب می كند. او می دانست كه گرگ او را نمی خورد. پس چرا فرمود:

«وَ أَخافُ أَنْ يَأْكُلَهُ الذِّئْبُ» «3»

پيامبران كه معصومند. موسی بن جعفر عليه السلام می فرمايد: او كنايه ای سرّی به بچه هايش گوشزد كرد و در دلش اين ده تا برادر را برای يوسف، گرگ می ديد: «4»

______________________________
(1)- يوسف (12): 12؛ «فردا او را با ما روانه كن تا [در دشت و صحرا] بگردد و بازی كند، قطعاً ما حافظ ونگهبان او خواهيم بود.»

(2)- يوسف (12): 6؛ «و اين چنين پروردگارت تو را برمی گزيند.»

(3)- يوسف (12): 13؛ «ومی ترسم شما از او غفلت كنيد و گرگ، او را بخورد.»

(4)- بحار الأنوار: 12/ 217، باب 9، ذيل حديث 1؛ «عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ عليه السلام أَنَّهُ كَانَ مِنْ خَبَرِ يُوسُفَ أَنَّهُ كَانَ لَهُ أَحَدَ عَشَرَ أَخاً وَ كَانَ لَهُ مِنْ أُمِّهِ أَخٌ وَاحِدٌ يُسَمَّی بِنْيَامِينَ وَ كَانَ يَعْقُوبُ إِسْرَائِيلَ اللَّهِ وَ مَعْنَی إِسْرَائِيلِ اللَّهِ أَيْ خَالِصَ اللَّهِ ابْنَ إِسْحَاقَ نَبِيِّ اللَّهِ ابْنِ إِبْرَاهِيمَ خَلِيلِ اللَّهِ فَرَأَی يُوسُفُ هَذِهِ الرُّؤْيَا وَ لَهُ تِسْعُ سِنِينَ فَقَصَّهَا عَلَی أَبِيهِ فَقَالَ يَعْقُوبُ يا بُنَيَّ لا تَقْصُصْ رُؤْياكَ عَلی إِخْوَتِكَ فَيَكِيدُوا لَكَ كَيْداً إِنَّ الشَّيْطانَ لِلْإِنْسانِ عَدُوٌّ مُبِينٌ قَوْلُهُ فَيَكِيدُوا لَكَ كَيْداً أَيْ يَحْتَالُوا عَلَيْكَ فَقَالَ يَعْقُوبُ لِيُوسُفَ وَ كَذلِكَ يَجْتَبِيكَ رَبُّكَ وَ يُعَلِّمُكَ مِنْ تَأْوِيلِ الْأَحادِيثِ وَ يُتِمُّ نِعْمَتَهُ عَلَيْكَ وَ عَلی آلِ يَعْقُوبَ كَما أَتَمَّها عَلی أَبَوَيْكَ مِنْ قَبْلُ إِبْراهِيمَ وَ إِسْحاقَ إِنَّ رَبَّكَ عَلِيمٌ حَكِيمٌ.... فَأَجْرَی اللَّهُ عَلَی لِسَانِ يَعْقُوبَ إِنِّي لَيَحْزُنُنِي أَنْ تَذْهَبُوا بِهِ وَ أَخافُ أَنْ يَأْكُلَهُ الذِّئْبُ وَ أَنْتُمْ عَنْهُ غافِلُونَ فَقَالُوا كَمَا حَكَی اللَّهُ لَئِنْ أَكَلَهُ الذِّئْبُ وَ نَحْنُ عُصْبَةٌ إِنَّا إِذاً لَخاسِرُونَ الْعُصْبَةُ عَشَرَةٌ إِلَی ثَلَاثَةَ عَشَرَ فَلَمَّا ذَهَبُوا بِهِ وَ أَجْمَعُوا أَنْ يَجْعَلُوهُ فِي غَيابَتِ الْجُبِّ وَ أَوْحَيْنا إِلَيْهِ لَتُنَبِّئَنَّهُمْ بِأَمْرِهِمْ هذا وَ هُمْ لا يَشْعُرُونَ أَيْ تُخْبِرُهُمْ بِمَا هَمُّوا بِهِ.»