ترجمه نهج البلاغه، ص: 431

اين منذر كسی است كه اميرالمؤمنين عليه السلام درباره اش فرمود: از خودبينی و خودپسندی مرتب به اين طرف و آن طرفش نظر می كند، در دو جامه خود می خرامد، و پيوسته گرد و غبر كفشهايش را پاك می نمايد.

72 از نامه های آن حضرت است

به عبداللَّه بن عباس رحمه الله

اما بعد، تو بر مرگت پيشی نخواهی جست، و رزقی كه روزی تو نيست نسبت به تو نخواهند داد. آگاه باش روزگار دو روز است: روزی به نفع تو، و روزی به زيان تو، و دنيا خانه ای است كه دست به دست می گردد، آنچه از دنيا نصيب تست به تو می رسد هر چند ناتوان باشی، و آنچه به ضرر توست با نيروی خود قدرت دفعش را نخواهی داشت.

73 از نامه های آن حضرت است

به معاويه

اما بعد، من در جوابهای پياپی به تو، و گوش دادن به نامه رأيم را بی نتيجه دانسته، و فراستم را تخطئه می كنم. تو در اموری كه از من درخواست داری، و نامه هايی كه برای پاسخ گرفتن به جانب من می فرستی، كسی را مانی كه به خواب سنگين فرورفته و خوابهای بی پايه اش دروغ از آب درمی آيد، و چون سرگردان به پا ايستاده ای كه ايستادنش او را به سنگينی و سختی انداخته، نمی داند آنچه او را پيش می آيد آيا به سود اوست يا به زيان او. تو همانند چنين كسی نيستی ولی او شبيه توست! به خدا قسم