ترجمه نهج البلاغه، ص: 445

حكمت 61

و آن حضرت فرمود: زن عقربی است كه گزيدنش شيرين است.

حكمت 62

و آن حضرت فرمود: چون تو را سلام كنند بهتر از آن را پاسخ ده، و هرگاه احسانت نمايند آن را به افزونتر پاداش ده، گرچه برتری برای كسی است كه ابتدای به تحيّت و احسان نموده.

حكمت 63

و آن حضرت فرمود: شفاعت كننده پر و بال شفاعت خواه است.

حكمت 64

و آن حضرت فرمود: اهل دنيا چون كاروانی هستند كه آنان را می برند در حالی كه درخوابند.

حكمت 65

و آن حضرت فرمود: از دست رفتن دوستان غربت است.

حكمت 66

و آن حضرت فرمود: به حاجت نرسيدن آسانتر از درخواست آن از نااهل است.

حكمت 67

و آن حضرت فرمود: از عطای اندك حيا مكن، كه نوميد كردن كمتر از آن است.

حكمت 68

و آن حضرت فرمود: پاكدامنی زينت تهيدستی، و شكر زينت توانگری است.

حكمت 69

و آن حضرت فرمود: هر گاه آنچه خواهی نباشد، از اينكه چگونه باشی باك مدار.

حكمت 70

و آن حضرت فرمود: نادان جز به افراط و تفريط ديده نشود.

حكمت 71

و آن حضرت فرمود: چون عقل كامل شود سخن كم گردد.

حكمت 72

و آن حضرت فرمود: روزگار بدنها را كهنه، و اميدها را نو، و مرگ را نزديك، و آرزو را دور می كند. آن كه به روزگار دست يافت ناراحتی ديد، و هر كه آن را از دست داد در سختی افتاد.

حكمت 73

و آن حضرت فرمود: آن كه خود را در مرتبه پيشوايی قرار می دهد بايد پيش از مؤدب نمودن مردم به مؤدب نمودن خود اقدام كند، و پيش از آنكه ديگران را به گفتار ادب نمايد، بايد به كردارش مؤدب به آداب كند، و آن كه خود را بياموزد و ادب نمايد به تعظيم سزاوارتر است از كسی كه فقط ديگران را بياموزد و تأديب كند.