ترجمه نهج البلاغه، ص: 451

می كنند. دنيا و آخرت دو دشمن متفاوتند، و دو راه مختلف، پس كسی كه دنيا را دوست داشت و مهرش را به دل جای داد، آخرت را دشمن داشت و با آن دشمنی نمود. دنيا و آخرت به منزله مشرق و مغربند، و رونده بين آن دو هر مقدار به يكی نزديك شود از ديگری دور می شود، اين دو در ناسازگاری با هم به مانند دو هوو می باشند.

حكمت 104

خبر از نوف بِكالی است كه گفت: شبی اميرالمؤمنين عليه السلام را ديدم از بسترش بيرون شد، به ستارگان ديده دوخت، سپس به من گفت: ای نوف! خوابی يا بيدار؟ گفتم: بيدارم يا اميرالمؤمنين، فرمود:

ای نوف، خوشا به حال زاهدان در دنيا، و دلدادگان به آخرت. آنان مردمی هستند كه زمين را فرش، و خاكش را بستر، و آبش را شربت خوشگوار قرار دادند، قرآن را لباس دل، و دعا را جامه رو نموده، و دنيا را بر طريقه مسيح از خود بريدند چه بريدنی! ای نوف، داود عليه السلام در مانند اين ساعت از شب برخاست و گفت: اين ساعتی است كه عبد را اين ساعت دعا نمی كند مگر اينكه مستجاب می شود، مگر دعای باج گير، يا گزارشگر وضع مردم به حاكم ستمگر، يا داروغه ظالم، يا نوازنده عَرطبه يعنی طنبور، و كوبه يعنی طبل. و گفته شده: عرطبه طبل، و كوبه طنبور است.

حكمت 105

و آن حضرت فرمود: خداوند واجباتی را بر عهده شما گذاشته، آن را ضايع نكنيد، و حدودی را مقرّر فرموده از آن تجاوز ننماييد، و از امری نهی نموده حرمت آن را از بين نبريد، و مسائلی را بر شما تكليف نكرده و آنها را از روی فراموشی وانگذاشته پس خود را نسبت به آنها در زحمت نيندازيد.

حكمت 106

و آن حضرت فرمود: مردم چيزی از برنامه دينشان را برای بهبود دنيايشان ترك نمی كنند، مگر آنكه خداوند زيانبارتر از آن را در كف دستشان می نهد.