ترجمه نهج البلاغه، ص: 170

مؤاخذه می كنيد، و به گناه من تكفير می نماييد؟! شمشيرهايتان بر دوشتان قرار دارد، بر سالم و ناسالم فرود می آوريد، و گناهكار و بی گناه را با هم مخلوط می كنيد، و حال اينكه می دانيد پيامبر صلی الله عليه و آله زناكار همسردار را سنگسار می كرد سپس بر جنازه اش نماز می خواند، و ارثش را به اهلش می سپرد، قاتل را می كشت و ارثش را به زن و فرزندش می داد، دست سارق را قطع می كرد، و زناكار بی همسر را تازيانه می زد، آن گاه قسمت هر دو را از غنيمت می پرداخت و حق داشتند زنان مسلمان را به همسری بگيرند، پيامبر صلی الله عليه و آله گناهكاران را به خاطر گناهشان مؤاخذه می كرد، و حق خدا را نسبت به آنان اجرا می نمود، ولی سهم اسلامی آنان را از آنان منع نمی كرد، و نامشان را از دفتر مسلمانان حذف نمی نمود.

اما شما بدترين مردم هستيد، و شيطان شما را به موارد كفر و طغيان انداخته، و به سرگردانی دچار كرده. به زودی دو دوسته درباره من به هلاكت می افتند: يكی عاشقی كه در محبت افراط كند و افراطش او را به راه ناحق برد، و ديگری دشمنی كه تجاوز از حد كند و دشمنی بی حدّش او را به غير راه حق برد. بهترين مردم درباره من مردم معتدل هستند، پس ملازم راه وسط باشيد و با اكثريت همراه شويد، كه دست خدا بر سر جماعت است، و از تفرقه و جدايی بپرهيزيد، كه يكسو شده از مردم بهره شيطان است، چنان كه گوسپند دور مانده از گله نصيب گرگ است.

آگاه باشيد كسی كه به اين شعار (تفرقه) دعوت كند او را بكشيد گر چه زير عمامه من باشد. به آن دو نفر حَكَميت داده شد كه آنچه را قرآن زنده كرده زنده كنند، و آنچه را قرآن ميرانده بميرانند. احياء قرآن در يكدلی همگان در عمل به آن است، و ميراندن قرآن جدايی از اوست. بنابراين اگر قرآن ما را به سوی آنان بكشاند از آنان پيروی می كنيم، و اگر آنان را به سوی ما بكشد بايد از ما پيروی كنند.

پس ای بی ريشه ها شرّی برای شما نياورده ام، و در كارتان فريبتان نداده ام، و شما را