ترجمه نهج البلاغه، ص: 457

كه در آن كسب رحمت كردند، و بهشت را سود بردند. پس چه كسی دنيا را نكوهش می كند در صورتی كه دنيا جداييش را اعلام كرده، و فراقش را فرياد زده، و مرگ خود و اهلش را خبر داده، با بلای خود برای مردم از بلای آخرت نمونه ساخت، و آنان را به شادی خود تشويق به شادی آخرت كرد. شب را به سلامت گذراند، و بامداد با بلايی سخت خود را نشان داد، تا تشويق كند و بترساند، و بيم دهد و برحذر دارد. مردمی آن را در صبحگان پشيمانی نكوهش كنند، و ديگران روز قيامت آن را بستايند. همانان كه دنيا تذكّرشان داد متذكر شدند، و با آنان سخت گفت او را تصديق كردند، و پندشان داد پندش را پذيرفتند.

حكمت 132

و آن حضرت فرمود: خدا را فرشته ای است كه هر روز فرياد برمی دارد؛ بزاييد برای مردن، و گرد آوريد برای نابود شدن، و بنا كنيد برای خراب گشتن.

حكمت 133

و آن حضرت فرمود: دنيا خانه گذر است نه جای ماندن، و مردم در آن دو كس اند:

مردی كه وجودش را به گناه فروخت و خود را تباه كرد، و مردی كه خود را به طاعت خريد و آزاد نمود.

حكمت 134

و آن حضرت فرمود: دوست دوست نيست مگر اينكه برادر دينی خود را در سه موضع بپايد: در رنج و بلا، و پشت سر، و هنگامی كه از دنيا برود.

حكمت 135

و آن حضرت فرمود: هر كه را چهار چيز بخشند از چهار چيز محروم ننمايند: آن را كه دعا بخشند از اجابت، و هر كه را توبه بخشند از قبول، و هر كه را استغفار بخشند از آمرزش، و هر كه را شكر بخشند از اضافه شدن نعمت محروم ننمايند.

گواه اين واقعيات در كتاب خداست، خداوند در مسأله دعا فرمود: «مرا بخوانيد شما را اجابت كنم.» و در استغفار فرمود: «آن كه كار زشت كند يا بر خود ستم روا دارد آن گاه از خدا آمرزش خواهد خدا را آمرزنده و رحيم يابد.» و درباره شكر فرمود: «اگر شكر كنيد به شما می افزايم.» و در توبه فرمود: «بازگشت به خداوند