ترجمه نهج البلاغه، ص: 438
می گويد، با استخوانی می شنود، و از حفره ای تنفس می كند.
حكمت 9
و آن حضرت فرمود: چون دنيا به ملّتی روی كند خوبيهای ديگران را به آنان عاريت دهد، و چون پشت كند خوبيهايشان را از آنان سلب نمايد.
حكمت 10
و آن حضرت فرمود: با مردم آنچنان معاشرت كنيد كه چون از دنيا رفتيد بر شما بگريند، و اگر زنده مانديد به شما ميل نمايند.
حكمت 11
و آن حضرت فرمود: وقتی بر دشمن غلبه كردی، گذشت از او را شكرانه پيروزی بر وی قرار ده.
حكمت 12
و آن حضرت فرمود: ناتوان ترين مردم كسی است كه از يافتن دوستان ناتوان است، و ناتوان تر از او كسی است كه دوستان به دست آورده را از دست بدهد.
حكمت 13
و آن حضرت فرمود: زمانی كه مقدمات نعمتها به شما رسيد، نهايت آن را با كمی شكر از خود مرانيد.
حكمت 14
و آن حضرت فرمود: آن را كه نزديك واگذارد، ياری بيگانه بسيار دور را دريابد.
حكمت 15
و آن حضرت فرمود: نه هر گرفتاری بايد در معرض سرزنش قرار گيرد.
حكمت 16
و آن حضرت فرمود: امور رام مقدّرات است، تا بدان جا كه گاهی مرگ آدمی به تدبير خود اوست.
حكمت 17
و سؤال كردند از آن حضرت از مفهوم گفته رسول خدا صلی الله عليه و آله: «موی سپيد را تغيير دهيد و خود را شبيه يهود ننماييد» پرسيدند، آن حضرت فرمود: پيامبر اين سخن را وقتی فرمود كه شمار اهل دين اندك بود، اما امروز كه سفره اسلام گسترده شده، و استوار و پابرجا گشته، مرد است و اختيارش.
حكمت 18
و آن حضرت درباره كسانی كه از جهاد در كنار او دوری جستند فرمود: حق را فروگذاشتند، و به ياری باطل برنخاستند.
حكمت 19
و آن حضرت فرمود: آن كه در پی آرزويش بشتابد به اجل خويش به سر آيد.
