ترجمه نهج البلاغه، ص: 157

رو آورده، و ابرهای باران دار به ما پشت كرده، و تو اميد هر غمزده ای، و برآورنده حاجت هر حاجتمند. در اين زمان كه مردم ما نااميدند، و ابرها باران نداده اند، و چرندگان از بين رفته اند، از تو می خواهيم كه ما را به اعمال زشتمان مؤاخذه نكنی، و به گناهانمان نگيری. الهی، با ابر پرباران، و بهار پر آب، و گياه شادابْ سفره رحمت را بر ما بگستران، از باران دانه درشت خود كه زمين مرده را به آن زنده كنی، و آنچه را از بين رفته به ما برگردانی بر ما بباران.

الهی، بارانی حيات بخش و سيراب كننده، كامل و همگانی، پاكيزه و مبارك، خوش نوش و روياننده بر ما فروفرست. بارانی كه گياهش نمو كند، شاخه درختش ميوه دهد، برگش شاداب باشد، كه بندگان ناتوانت را به آن توان دهی، و شهرهای مرده قحطی زده ات را زنده گردانی.

خدايا، از تو بارانی می خواهيم كه به وسيله آن زمين های بلند ما پر گياه شود، و در زمين های پست ما جاری گردد، و اطراف و نواحی ما به فراخ سالی رسند، ميوه های ما فراوان گردند، و چهارپايان ما زندگی خوشی يابند، و خيرش به مردم دور از دسترس ما رسد، و جاهايی كه هميشه گرم و سوزان است از آن استفاده كنند، از بركات گسترده و عطای بی شمارت كه بر جنبندگان نيازمند، و وحشی های رها شده در بيابان می فرستی. و بر ما بارانی درشت و بی وقفه فرست، بارانی كه دانه هايش يكديگر را برانند، و به شدّت به هم برخورد كنند، نه رعد و برقی بی باران، و نه ابری بی نتيجه، و نه ابرهای سپيد پراكنده، و نه قطره های ريز همراه با باد سرد، بلكه بارانی كه قحطی زدگان از آن به نعمت بسيار رسند، و از بركت آن باران، دچار شدگان به خشكسالی زنده شوند، كه تويی آن خدائی كه پس از نوميدی مردم، باران فرستی، و رحمتت را بر همه گسترش دهی، و تويی سرپرست ستوده خصال.