ترجمه نهج البلاغه، ص: 488
آن كه فريبتان داد به شما ضرر زد. [گفتند: چه كسی آنان را فريفت ای اميرالمؤمنين؟] فرمود: شيطان گمراه كننده، و نفس امّاره به سوء آنان را به آرزوها فريفت، ميدان معصيت را برای آنان گسترد، پيروزی را به آنان وعده داد، و به آتششان درانداخت.
حكمت 324
و آن حضرت فرمود: از نافرمانی خدا در خلوتها پروا كنيد، كه بيننده همان حكم كننده است.
حكمت 325
[وقتی خبر شهادت محمّد بن ابوبكر به او رسيد، آن حضرت فرمود:] اندوه ما بر او به اندازه خوشحالی دشمنان به اوست، با اين تفاوت كه آنها دشمنی را از دست دادند، و ما دوستی را.
حكمت 326
و آن حضرت فرمود: عمری كه خداوند فرزند آدم را در آن معذور داشته شصت سال است.
حكمت 327
و آن حضرت فرمود: آن كه گناه بر او پيروز شد به پيروزی نرسيد، و كسی كه با بدی غلبه كند در حقيقت مغلوب است.
حكمت 328
و آن حضرت فرمود: خداوند روزی تهيدستان را در ثروت اغنيا واجب نموده، تهيدستی گرسنه نماند جز با منع ثروتمند، و خداوند والامقام گرسنگی فقيران را از ثروتمندان بازخواست خواهد كرد.
حكمت 329
و آن حضرت فرمود: بی نيازی از عذر، از عذر موجّه ارجمندتر است.
حكمت 330
و آن حضرت فرمود: كمترين حقّی كه برای خدا بر عهده شماست اين است كه به نعمتهايش بر گناه ياری نخواهيد.
حكمت 331
و آن حضرت فرمود: خداوند سبحان طاعت را در وقتی سست اراده ها از آن كوتاهی كنند غنيمت زيركان قرار داد.
حكمت 332
و آن حضرت فرمود: حاكمان پاسبانان خداوند در زمين اند.