ترجمه نهج البلاغه، ص: 153

زاهدان در دنيا دلشان می گريد گرچه به ظاهر بخندند، و اندوهشان شديد است گرچه شاد باشند، و خشمشان بر خود زياد است گرچه در ميان مردم به خاطر آنچه از آن بهره مندند مورد غبطه اند.

ياد مرگ از دلتان پنهان شده، و آرزوهای دروغ نزد شما حاضر گشته، از اين رو دنيا بيش از آخرت مالك شما شده، و متاع فعلی دنيا شما را از توجّه به متاع آخرت بازداشته است. شما بر مبنای دين خدا برادر هستيد، چيزی جز آلودگی درونها، و بدی نيّت ها شما را از هم جدا نكرده، به اين لحاظ يكديگر را ياری نمی دهيد، و خيرخواهی نمی كنيد، و به هم بذل و بخشش نداريد و با يكديگر دوستی نمی كنيد. شما را چه شده كه به اندكی از دنيا كه به دست می آوريد شاد می شويد، و به بسياری از آخرت كه از دست می دهيد غصّه دار نمی گرديد؟! چون اندكی از دنيا از دستتان برود شما را پريشان می كند، تا جايی كه آثار پريشانی در چهره شما آشكار می گردد و در برابر آنچه از دستتان رفته بيتابی می كنيد، و گويی دنيا جای اقامت هميشگی شماست، و گويی متاع آن برای شما دائمی است! چيزی شما را از گفتن عيب برادر خود به صورت روياروی باز نمی دارد جز ترس از اينكه او هم به مانند آن عيب را برای شما بگويد. در ترك آخرت و محبّت به دنيا با هم خالصانه دوستی می ورزيد، و دين هر يك از شما بازيچه زبان اوست. به كسی می مانيد كه كارش را انجام داده، و خشنودی مولای خود را به دست آورده است!

113 از خطبه های آن حضرت است

در پند و اندرز مردم

ستايش خدا را كه ستای به نعمت ها، و نعمت ها را به شكر متّصل كرد. او را بر