ترجمه نهج البلاغه، ص: 462

در اين كتاب جز اين سخن نبود، اين سخن برای پند سودمند، و حكمت رسا، و بصيرت بصير، و عبرت بينای انديشه كننده كافی بود.

حكمت 151

و آن حضرت فرمود: برای هر انسانی عاقبتی شيرين يا تلخ است.

حكمت 152

و آن حضرت فرمود: هر نعمت و خوشیِ روی آور را برگشتنی است، و آنچه برگشت انگار نبوده است.

حكمت 153

و آن حضرت فرمود: شكيبا پيروزی را از دست نمی دهد گرچه روزگار شكيبايی طولانی گردد.

حكمت 154

و آن حضرت فرمود: آن كه به عمل قومی راضی است همانند آن است كه با آن كار همراه آن قوم بوده. و بر هر وارد در باطل دو گناه است: گناه انجام باطل، و گناه رضايت به آن.

حكمت 155

و آن حضرت فرمود: نسبت به عهد و پيمان و شرايط آن وفادار باشيد.

حكمت 156

و آن حضرت فرمود: بر شما باد به اطاعت كسی كه به نشناختنش معذور نيستيد.

حكمت 157

و آن حضرت فرمود: واقعيت به شما نشان داده شده اگر ببينيد، و هدايت شده ايد اگر خواهانش باشيد، و به شما شنوانده اند اگر بشنويد.

حكمت 158

و آن حضرت فرمود: برادرت را با نيكی به او سرزنش كن، و شرّش را با بخشش به او بازگردان.

حكمت 159

و آن حضرت فرمود: آن كه خود را در مواضع تهمت قرار دهد نبايد بدگمان به خويش را سرزنش نمايد.

حكمت 160

و آن حضرت فرمود: آن كه قدرت يافت دچار استبداد رأی می گردد.

حكمت 161

و آن حضرت فرمود: هر كه مستبد به رأی شد به هلاكت رسيد، و هر كه با مردم مشورت كرد خود را شريك عقل آنان نمود.

حكمت 162

و آن حضرت فرمود: هر كه رازش را پنهان داشت اختيار صواب به دست اوست.