ترجمه نهج البلاغه، ص: 134

قسم دنيا به زودی اهل اقامت و ساكنانش را از ميان بر می دارد، و عيّاشان بی خيال را دچار حادثه و بلا می نمايد. آنچه از دنيا از دست رفته و پشت كرده باز نمی گردد، و آينده آن هم روشن نيست چه می شود تا به انتظارش باشند. شادی آن آميخته به اندوه است، و قدرت و قوت مردان آن رو به سستی و ضعف می رود. پس فراوانی آنچه كه شما را خوشايند است فريبتان ندهد، زيرا آنچه از دنيا با شما خواهد بود اندك است.

رحمت خداوند بر كسی كه انديشه كند و عبرت گيرد، و عبرت بگيرد و بينای به امور شود. آنچه از دنيا موجود بوده پس از اندك زمانی كه بر آن بگذرد گويی وجود نداشته، و آنچه از آخرت وجود خواهد يافت گويی پس از اندك زمانی ابدی و هميشگی خواهد بود. آنچه به شماره آيد (ساعات عمر) پايان پذير است، و هر چه را انتظار برند آمدنی است، و هر چه آمدنی است نزديك و در حال رسيدن است.

از اين خطبه است

دانا كسی است كه اندازه و قدر خود را بشناسد، و برای نادانی شخص همين بس كه اندازه خود را نداند. مبغوض ترين مردم نزد خدا بنده ای است كه خداوند او را به خود واگذاشته باشد، چنين كسی از راه راست بيرون رفته، و بدون راهنما حركت می كند، اگر به زراعت دنيايی بخوانندش در عمل می كوشد، و اگر به كشت و كار آخرت دعوتش كنند تنبلی می كند، گويی آنچه در عملش می كوشد بر او واجب و آنچه نسبت به آن سستی می كند از او ساقط است.