حديث عقل و نفس آدمی درآيينه قرآن، ص: 259

يافته بودم! خطاب رسيد كه اين چنين بود، ولی گروهی از مؤمنين شهادت دادند كه او آدم خوبی است و من به شهادت آن ها او را بخشيدم. [20]

دولت خدا دولتی است كه به كوچك ترين بهانه ای مجرمان در آن بخشيده می شوند و اهل شفاوت سعادتمند می گردند. كافی است از خدا بخواهيم تا اجابت كند و از سر تقصيرات ما بگذرد. او را شفيع خود كنيم و مانند علی، عليه السلام، در دعای كميل او را بخوانيم كه:

«استشفع بك الی نفسك».

از درگاه خدايی كه خودش شفيع بندگانش می شود به كدام درگاه ديگری می توان پناه برد؟ تنها كسی كه قلبش بر اثر گناهان مرده از خدا دوری می كند و او را نمی خواهد. وقتی قلب احياء شود، فيض الهی درياوار بر آن نازل می شود، زيرا جای فيض خداوندی دل های زنده است وگرنه سنگ و بيابان و درخت خشكيده و حيوانات كه شايستگی دريافت فيوضات خاص الهی را ندارند. فقط دل انسان قادر به پذيرش فيض الهی است؛ آن هم دل بيدار. پس، تا می توانيم بايد در بيداری دل های خود با تفكر بكوشيم و با استمداد از نفس توبه يا نفس اهل دل تا فرصت باقی است آن را احيا كنيم.

[21]