حديث عقل و نفس آدمی درآيينه قرآن، ص: 349
موسی، بندگان مرا می بينی؟ آن ها وقتی از نزديك يك مردار عبور می كنند، بينی خود را می گيرند و می گويند: چه بوی نامطبوعی از وی به مشام می رسد، درحالی كه:
«و ذنوبهم عندی أنتن من الجيفة»
گناهانشان از مردار بد بوتر و متعفن تر است.
«يا ابن عمران، عند الشدائد يدعوننی»
ای موسی، آنان تا گرفتاری سختی برايشان پيش می آيد، دست ها را به آسمان برمی دارند و می گويند: خدايا، ما كسی را غير از تو نداريم!
«و ينسوننی عند الرخاء»
اما تا گشايشی در كارشان حاصل می شود، مرا به فراموشی می سپارند.
در انتهای اين روايت آمده است:
«يا بنی آدم، خذوا من الدنيا بقدر ما تطيقون».
ای فرزندان آدم، به قدر طاقت خود از دنيا بهره ببريد.
«و اكتسبوا من الذنوب بقدر ما تحتملون العقوبة»
و به اندازه ای كه طاقت عذاب داريد، گناه كنيد.
«و اطلبوا من النعم بقدر ما تعدّون شكره»
و به اندازه ای نعمت های خداوند را طلب كنيد كه قادر به شكرش هستيد.
«ستعلمون اذا رجعتم الیّ، انّی انما امهلت الظالمون لهوانهم علیّ». [16]
به زودی، وقتی به سوی ما بازگرديد، همه چيز را خواهيد دانست.
خداوند، در اين روايت و در قرآن مجيد، تاكيد می كند كه با وجود سنگينی بار معاصی و گناهانتان، اگر توبه كنيد شما را می آمرزم. [17]
خدا آبروی انسان را پيش پيامبرش هم نمی ريزد
لطف ديگری كه خداوند بر بندگان گنهكارش روا می دارد كه بسيار تكان دهنده است و بر منتهای رحمت او دلالت می كند همين است.
