حديث عقل و نفس آدمی درآيينه قرآن، ص: 358
وجود مبارك امام موسی بن جعفر، عليهما السلام، نقل می كند كه روايتی طولانی است و امام آن را خطاب به شاگرد محبوبش هشام ايراد كرده اند. [2] هشام از شاگردان امام صادق، عليه السلام، و امام كاظم، عليه السلام، است و با اين كه در سنين جوانی از دنيا رفته، آثار بسيار ارزنده ای از خود به جای گذارده است. [3]
روايت اين عالم بزرگوار آن قدر مهم است كه اگر در كتاب های درسی جهان وارد می شد، بر اثر آن جهانی پاك و آرمانی به وجود می آمد. اما دريخ كه اين انديشه های ناب تنها زينت بخش صبحات كتاب های روايی ماست، نه زيور جان و عقل و زندگی مردم! هم چنين، مطالعه اين روايت بايد با اين بينش همراه باشد كه اين گوهر ناب دريای معنويت از دريای علم امام موسی بن جعفر، عليهما السلام، برون تراويده است. زيرا اگر جوينده چنين گوهری با اين نگاه به روايت بنگرد و به آن دل بسپارد، با توفيق الهی خواهد ديد كه تفكر برترين و زيباترين سفرهاست.
توصيه به هم نشينی با انديشمندان
حضرت در اين روايت بر اين نكته تأكيد می كنند كه بايد با اولی الالباب و انسان های اهل انديشه و خرد، كه نفس مؤثری دارند، نشست و برخاست كرد. از اين تأكيد نيز بر می آيد كه تفكر سرچشمه كارهای عظيمی است و می تواند در نفوس ديگران تأثيرات مهمی داشته باشد.
(پيش از اين درباره تأثير هم نشينی با صاحب نفسان در بيداری قلب سخن گفته ايم كه در اين جا مكرر نمی كنيم). همين مقدار توجه كافی است كه پيامبر اكرم، صلی اللّه عليه و آله، فرمود:
[4]
با عالمان هم نشين باشيد، از بزرگان درخواست كنيد، و با حكيمان آميزگار باشيد.
