حديث عقل و نفس آدمی درآيينه قرآن، ص: 211

و طوفان همه در اختيار خدايند و بی اذن او كاری نمی كنند. بعد، همان طور كه نشسته بود عبايش را تا كرد و مانند اين كه بخواهد پشه ای را دور كند به باد اشاره كرد. يك مرتبه، باد ايستاد و هوا آرام گرفت.

سپس، به آن تاجر گفت: ديگر گريه نكن، چون به مقصد می رسيم و نمی ميريم!

اين جلوه ای از ولايت جزئيه است كه از بعضی بندگان صالح خدا ديده می شود. دليلش هم اين است كه اين ها گرفتار شيطان نبوده و انسان های بی فكر و بی انديشه ای نيستند. كسانی هستند كه چيزهايی كه ما فقط می خوانيم را باور كرده اند و فهميده اند هيچ چيز در دنيا باطل نيست و همه براساس حق است.

«ما خلقنا السماوات و الارض و ما بينهما إلا بالحق ...».

ما نيز يكی از همين «ما بينهما» هستيم. پس همه اعضاء و جوارحمان بايد افق طلوع حق باشد. و وقتی چنين شد، يا ولايت كليه پيدا می كنيم يا جزئيه، و می توانيم به اذن پروردگار در عالم تصرف كنيم، توفانی را بنشانيم، مانع وقوع حادثه ای شويم، و حتی اختيار مرگمان را به دست بگيريم و مرگ اختياری پيدا كنيم.

مرگ اختياری

سال ها پيش دوستی داشتم از اهل دل كه حال عجيبی داشت و هر شب جمعه كه می خواهم دعای كميل بخوانم چهره او را به ياد می آورم. او در دعای كميل با صدای بلند گريه نمی كرد، ولی از باء بسم اللّه تا انتهای دعا همان طور كه با ادب و آرام نشسته بود از تمام پهنای صورتش اشك بر پيراهنش می ريخت و به راستی به محبوب خود وصل بود.

برايم نقل كردند كه يك روز زمستانی پای كرسی خانه ا نشسته بود و با يكی از مهمانانش صحبت می كرد. در خلال گفتگوها، ناگاه سخن از