حديث عقل و نفس آدمی درآيينه قرآن، ص: 106

صدای دل صدای خداست. بنابراين، كسی كه كار بدی می كند، مال مردم می خورد، ارتباط با نامحرم برقرار می كند، و در جواب كسی كه از او می پرسد چرا اين كارها را می كنی می گويد: دلم می خواهد! دروغ بسيار بزرگی می گويد. او بايد بگويد شهوت مرا به اين كارها دعوت می كند. دل انسان حرم خداست و يك صدا هم بيشتر ندارد و آن صدای خداست. امير المومنين در نهج البلاغه تصريح می كند كه خدا تمام اعضا و جوارح را برای ما ساخته، به جز دل كه آن را برای خودش ساخته است؛ يعنی همان طور كه خداوند در جهان خانه كعبه را بيت اللّه قرار داده، در كشور وجود ما هم دل را خانه خود قرار داده است:

وقتی دل اسير دست گناهان می شود، ديگر آن صدا شنيده نمی شود، اما وقتی از زنجير گناهان آزاد می شود، صدای خدا از آن به گوش می رسد.

بسياری از دوستان خدا اين ندای درونی را شنيده اند و به آن پاسخ گفته اند:

«ربنا اننا سمعنا مناديا ينادی للايمان أن آمنوا بربكم فآمنا ربنا فاغفر لنا ذنوبنا و كفر عنا سيئاتنا و توفنا مع الابرار». [12]

پروردگارا، بی ترديد ما صدای ندادهنده ای را شنيديم كه مردم را به ايمان فرا می خواند كه به پروردگارتان ايمان آوريد. پس ما ايمان آورديم.

پروردگارا، گناهان ما را بيامرز و بدی هايمان را از ما محو كن و ما را در زمره نيكوكاران بميران.

عده ای نيز نداهای بيرونی را می شنوند و به آن پاسخ می دهند. از جمله، جناب حر بن يزيد رياحی.

ندايی برای حر

روز عاشورا، وقتی حر می خواست به ميدان برود، به حضرت ابی عبد اللّه