حديث عقل و نفس آدمی درآيينه قرآن، ص: 33

خيلی تعجب كرد و سوالات زيادی برايش پيش آمد، ولی منتظر نشست تا كار او تمام شود. مرد نابينا بعد از خواندن قرآن به نماز شب ايستاد و نمازی ملكوتی خواند و از عبادت فارغ نشد.

بالاخره، بعد از نماز صبح بود كه مرد نابينا بلند شد و سفره صبحانه را انداخت، ميهمان كه تا آن لحظه صبر كرده بود پرسيد: آقا، شما چطور نابينا شديد؟ گفت: نابينايی ام مادرزادی است. گفت: پس چطور می توانی قرآن را از رو بخوانی؟ گفت: روزی به صاحب قرآن گفتم شما اراده فرمودی كه بنده چشم نداشته باشم و چيزی را نبينم، سمعا و طاعتا، هر چه را می خواهی نبينم نمی بينم، اما مرحمتی بفرماييد حقير را از ديدن قرآن محروم نكنيد. از آن روز، شب ها وقتی قرآن را باز می كنم، بين چشم من و آيات قرآن نوری قوی ايجاد می شود كه به واسطه آن می توانم قرآن را از رو بخوانم.

آيا تو كجا و ما كجاييم ...؟ [31]

آدم رباخور و بی حجاب و ظالم و مفسد و اختلاس چی و بی وجدان و دور از خداست كه اگر صد تا قرآن نشانش بدهی غير از مشتی كلمه سياه چيزی نمی بيند، اما كسی كه اهل اين معانی است قرآن را به شكل واقعی اش يعنی نور می بيند.

حبيب بن مظاهر: ثمره پنجاه سال انس با قرآن

اين هم از آن نكته های خوب روز عاشوراست. نقل است وقتی سيد الشهداء، عليه السلام، صورت و محاسن خون آلود حبيب بن مظاهر اسدی را به دامن گرفت، رو به لشكر عمر سعد كرد و فرمود: كسی را كشتيد كه پنجاه سال بود هر شبانه روز يك بار قرآن را ختم می كرد! [32]

به واقع، اين مردان بزرگوار چه انسی با قرآن داشته و چه از قرآن