حديث عقل و نفس آدمی درآيينه قرآن، ص: 61
بياييد درباره اين انسان فكر كنيد تا به اين نتيجه برسيد كه كوچك ترين اختلال يا انحرافی در او وجود ندارد و او به راستی افق طلوع اسماء و صفات الهی است و تمام وجودش با حق آميخته است.
پيامبر: شاهد و مبشر و نذير
«يا أيها النّبیّ إنّا أرسلناك شاهدا و مبشرا و نذيرا. و داعيا الی اللّه بإذنه و سراجا منيرا». [3]
ای پيامبر، به راستی ما تو را شاهد بر امت و مژده رسان و بيم دهنده فرستاديم. و تو را دعوت كننده به سوی خدا به فرمان او و چراغی فروزان برای هدايت جهانيان قرار داديم.
خداوند در اين آيه ابتدا پيامبرش را شاهد معرفی می كند، بعد مبشر و سپس نذير و داعی الی اللّه؛ يعنی تمام حركات پيامبر گواه بر حقايق عالم است و تمام حقايق غيبی و حقايق ملكی در وجود او جمع اند. به عبارت ديگر، وجودش گواه حق است و حق را بايد از طريق او پيدا كرد. به واقع نيز پيامبر چنين بود، زيرا رفتار و گفتار و كردار او همه بر مدار حق و نشانه حق بود و نگاه و سكوت و سخن گفتن و خواب و حتی لبخندش عبادت خدا محسوب می شد. برای همين، قرآن او را «شاهد» می خواند و مردم را به تفكر در زندگی اش دعوت می كند. آيا دعوت به سعادت ابدی با روشی بهتر از اين امكان دارد؟
اين قرآن است. قرآن نور است و خيلی عجيب است كه خدا اين نور را در باطن پاكان عالم و آگاهان عالم می جويد:
«بل هو ءايات بيّنات فی صدور الّذين أوتوا العلم و ما يجحد بئايتنا إلا الظلمون». [4]
اين قرآن آيات روشنی است در سينه كسانی كه به آنان معرفت و دانش عطا شده است. و آيات ما را جز ستمگران انكار نمی كنند.
