حديث عقل و نفس آدمی درآيينه قرآن، ص: 82

به طور كلی، وقتی آدم لذت گناه را بچشد، حتی اگر از انجام آن پشيمان شود، باز جاذبه گناه او را به خود می خواند و نفسش به انجام دوباره آن تمايل پيدا می كند و جدا كردنش از آن لذت كار مشكلی است. برای مثال، تا آدم چشم چران نشده از خطر چشم در امان است، اما وقتی تصميم می گيرد به چهره های زيبا خيره بشود ديگر به آسانی نمی شود او را از اين كار باز داشت. حتی اگر چشم را بشود كنترل كرد، تصويرهای موجود در ذهن و بازی های فكر را نمی شود از بين برد و پاك كردن تاثيرات آن كار ساده ای نيست. به قول سعدی:

چه بايد كرد؟

مهم ترين سوال همين است: چه كنيم تا به اين درد مبتلا نشويم؟ و در صورت ابتلا، چگونه از آن رهايی يابيم؟

پاسخ يك كلمه بيش نيست: فكر كردن. برای پيشگيری از شيوع اين بيماری يا درمان آن، اولين و بزرگ ترين قدم انديشيدن است. انسان بايد فكر كند و ببيند آيا مالك چشم وگوش و ساير اعضای بدنش خودش است؟ قرآن مجيد نيز همين مساله را طرح می كند تا انسان را به تفكر وا دارد:

«قل من يرزقكم مّن السماء و الأرض أمّن يملك السمع و الأبصر و من يخرج الحیّ من الميّت و يخرج الميّت من الحیّ و من يدبّر الأمر ...». [3]

بگو كيست كه شما را از آسمان و زمين روزی می دهد؟ يا كيست كه بر چشم ها و گوش ها مالكيت و حكومت دارد؟ و كيست كه زنده را از مرده و مرده را از زنده بيرون می آورد؟ و كيست كه همواره امور جهان هستی را تدبير می كند؟