حديث عقل و نفس آدمی درآيينه قرآن، ص: 160
9 تفكر در عالم هستی سبب همسويی انسان با هدف خلقت
تهران، حسينيه همدانيها رمضان 1386 بسم اللّه الرحمن الرحيم. الحمد للّه رب العالمين و صلّی اللّه علی جميع الأنبياء و المرسلين و صلّ علی محمّد و آله الطاهرين.
طبق فرمايش وجود مبارك رسول خدا، صلی اللّه عليه و آله، هر انسانی دو چشم دارد: اول، چشم سر كه فعاليت آن با ديگر حيوانات مشترك است و ظواهر را می بيند، و دوم چشم باطن يا چشم قلب كه حقايق با آن ديده می شود. [1] اگر كسی بخواهد در تمام عمر كنار چشم ظاهر توقف كند و فقط نمودهای اشيا و ظواهر را ببيند، وزن و ارزشش از حيوانات بيشتر نمی شود و در همان مرتبه باقی می ماند.
قرآن مجيد قلب را مركز فقه می داند. البته، فقه نه به معنای مصطلح آن كه مربوط به رساله ها و كتاب های فقهی می شود، بلكه به معنای لغوی آن كه به معنی فهم است. ناگفته نماند به اين كتاب های عظيم مسائل شرعی به اين دليل كتب فقهی گفته می شود كه يك نفر، بعد از پنجاه سال تحقيق و غوص كردن در علم دين، اين مسائل را از قرآن و روايات فهميده و نوشته است. چنين عالمی را نيز فقيه می گويند؛ يعنی كسی كه دين را فهميده است.
