حديث عقل و نفس آدمی درآيينه قرآن، ص: 418
1 قدر وقت را می داند
يكی از خصوصيات عمده انسان مؤمن اين است كه از فرصت كوتاه حيات كه خداوند به او عنايت فرموده است، بهترين و بيشترين بهره را می برد.
وقتش (هميشه) مشغول است.
بنابراين، وقت برای مؤمن به مثابه گوهری تابناك است كه برايش ارزشی بی بديل دارد. طبق اين بيان، مؤمن كسی است كه لحظه لحظه موهبت حيات را به ارزش های الهی و ملكوتی مبدل می سازد.
حتی خواب مؤمن نيز به عنوان پاره ای از زمان حيات چنين ظرفيتی را داراست كه به عبوديت و بندگی حق صرف گردد. خواب مؤمن در خلال دو فعاليت مثبت اتفاق می افتد:
- زمان قبل از خواب كه از عبادت حق و خدمت خلق و سكب حلال خسته می شود.
- زمان بعد از خواب كه با نيرويی تازه به عبادت حق و خدمت خلق و كسب حلال مشغول می شود.
مؤمن در آستانه خواب، از عبادت حق و خدمت خلق و كسب معاش حلال خسته می شود. پس، می خوابد به اين نيت كه خدا اين عمل را از او طلب كرده است. از اين منظر، اگر چه خواب فی نفسه عملی مباح است ولی برای انسان مؤمن به عنوان عبادتی نظير ساير عبادات محسوب می شود، چرا كه خواب را نوعی امتثال امر مولانا می داند.
خداوند در قرآن مجيد به پيغمبر اسلام، صلی اللّه عليه و آله، می فرمايد:
شب را سه قسمت كن و يك يا دو بخش آن را مختص عبارت من قرار ده، اما از وقت استراحت خود فرو نكاه:
