حديث عقل و نفس آدمی درآيينه قرآن، ص: 65

آری، مصيبت برای اين گروه به معنای درد و رنج و بدبختی نيست، كامل كننده نقص ها و پركننده خلأهای وجودشان است. ازاين رو، نه تنها از ان فرار نمی كنند و در روز واقعه جزع و فزع سر نمی دهند، از آن استقبال می كنند و شادمانه به پيشوازش می شتابند، زيرا اعتقاد دارند كه به قول حافظ:

زير شمشير غمش رقص كنان بايد رفت. [14]

شيخ سعدی غزلی زيبا در اين باب دارد كه بسيار مناسب حال است و دريغم می آيد از آن يادی نكنم. می گويد:

اين نگاه عاقلانه به خلقت و رنج هايی است كه انسان در اين عالم فانی به آن ها مبتلاست.

يك دانه گندم هم می تواند انگيزه تعقل باشد.

در يكی از تفاسير قرآن ديدم نويسنده نگاهی از سر عقل به يك دانه كوچك گندم كرده بود. البته، توضيحاتی كه داده بود مربوط به زمان خودش بود و با توضيحات علم امروز قابل مقايسه نبود ولی در هر حال، دقت خوبی كرده بود كه برای ما هم جالب و تامل برانگيز است.

نوشته بود: سيصدوشصت وپنج شبانه روز طول كشيده تا زمين يك بار