حديث عقل و نفس آدمی درآيينه قرآن، ص: 34

می ديده يا می شنيده اند؟

آری، ظاهربينان پيغمبر را بشری معمولی و بی امتياز و قرآن را كتابی معمولی می بينند، اما باطن بينان پيغمبر را جلوه خدا و قرآن را نور اللّه می دانند و در پرتو اين نور و در اين آينه همه حقايق را بالعيان می بينند حتی قيامت خود را. چنين كسانی در دنيا به سر می برند، ولی خود را در قيامت و در محضر خدا می بينند.

عالم محضر خداست

از امام چهارم نقل است كه فرمود: روزی مرد نامحرمی به زنی گفت:

چاره ای ندارم جز اين كه شهوت مرا پاسخ بدهی! زن گفت: من چنين پاسخی ندارم به كسی بدهم، اصلا چنين جوابی در وجودم نيست. آن بی غيرت هم حمله كرد و خانم را روی زمين انداخت، ولی ديد زن بيچاره چنان بدنش می لرزد كه نزديك به مرگ است (كسی كه اهل شهوت است نه تنها نمی لرزد، حرص هم می زند). سوال كرد: برای چه می لرزی خانم؟ گفت: برای اين كه من نمی خواهم اين عمل انجام بگيرد، ولی تو داری مرا مجبور می كنی! از اين كه خدا دارد مرا می بيند می لرزم و جان دارد از بدنم بيرون می رود.

امام زين العابدين می فرمايد: اين مرد با شنديدن اين حرف آن خانم را رها كرد و آمد كنار و گفت: مرا بيدار كردی، مرا برگرداندی، من بيگانه را با او آشنا كردی. [33]

خدايا، عنايتی كن و از اين نگاه به ما نيز مرحمتی كن تا همواره قرآن را قرآن، پيامبر را پيامبر، علی را علی، و حسين را حسين ببينيم.