حديث عقل و نفس آدمی درآيينه قرآن، ص: 27
زشت چه آشكار و چه پنهانش نزديك نشويد، و انسانی را كه خدا محترم شمرده جز به حق نكشيد. خدا اين گونه به شما سفارش كرده تا بينديشيد.
«و لا تقربوا مال اليتيم إلّا بالّتی هی أحسن حتّی يبلغ أشدّه و أوفوا الكيل و الميزان بالقسط لا نكلّف نفسا إلّا وسعها و إذا قلتم فاعدلوا و لو كان ذا قربی و بعهد اللّه أوفوا. ذلكم وصّاكم به لعلّكم تذكّرون».
و به مال يتيم جز به روشی كه نيكوتر است نزديك نشويد تا به حد بلوغ (بدنی و عقلی) خود برسد، و پيمانه و ترازو را براساس عدالت و انصاف تمام و كمال بدهيد. هيچ كس را جز به اندازه توانش تكليف نمی كنيم. و هنگامی كه سخن گوييد عدالت ورزيد، هرچند درباره خويشان باشد، و به پيمان خدا وفا كنيد. خدا اين گونه به شما سفارش كرده تا پند گيريد.
سخن پيامبر به اين جا كه رسيد اسعد فورا مسلمان شد. سپس گفت:
يك نفر با من همراه كنيد [17] تا پيام خدا را به مردم مدينه برساند. ما به مدينه می رويم تا زمينه را برای آمدن شما آماده كنيم. شما هم بيش از اين پيش اين مردم نادان نمانيد و به شهر ما تشريف بياوريد. آن گاه رفت و واقعا هم مدينه را برای هجرت پيغمبر آماده كرد.
نگاه انبياء الهی به رسول خدا
نگاهی كه پيش از اين طرح كرديم نگاه مردم عادی به پيامبر اسلام بود.
حال سوال اين است كه آيا انبياء گذشته نيز درباره حضرت نظری داشته اند؟ و اين نگاه چگونه بوده است؟
برای پاسخ اين سوال، ابتدا به خطبه اول نهج البلاغه مراجعه می كنيم.
امير مومنان در اثنای اين خطبه می فرمايند:
[18]
