حديث عقل و نفس آدمی درآيينه قرآن، ص: 475
|
ز روی دوست دل دشمنان چه دريابد |
، 45
|
ز ما بگذر شتر ديدی نديدی |
، 259
|
ز نورت پرتوی دارد گدايی |
، 430
|
ز هر سوی مه پاره ای ای تابناك |
، 390
|
ز هرچه رنگ تعلق پذيرد آزاد است |
، 141
|
ز افسوس زدند ناله چون كوس |
، 139
|
زان پيشتر كه بانگ برآيد فلان نماند |
، 409
|
زبانم را به گفتن آتش آلود |
، 430
|
زبانی كه در آن ثنای تو باشد |
، 213
|
زر فشانند و ما سر افشانيم |
، 65
|
زمام عقل به دست هوای نفس مده |
، 89
|
زمين را به سرو و گل آراسته |
، 390
|
زنبور درشت بی مروت را گوی |
، 136
|
زنده معشوق است و عاشق مرده ای |
، 391
|
زير شمشير غمش رقص كنان بايد رفت |
، 65
|
زيركی را گفتم اين احوال بين، خنديد و گفت |
، 300
|
سر ببازيم و رخ نگردانيم |
، 65
|
سراپا بود گرم رازونياز |
، 390
|
سعديا بی وجود صحبت يار |
، 65
|
شب مردان خدا روز جهان افروز است |
، 12
|
شده شه در اين بزم پرسوزوساز |
، 390
|
شرط انصاف نباشد كه تو فرمان نبری |
، 67
|
شك نيست كه دل فراخ بايد |
، 279
|
شنيدم كلّه با خاك می گفت |
، 411
|
شنيدم ناله و افغان و آهی |
، 411
|
شهربند هوای جانانيم |
، 65
|
صد قضای بد سوی او رو نهاد |
، 6
|
صعب روزی، بو العجب كاری، پريشان عالمی |
، 300
|
طواف خانه دل كن كه كعبه يك سنگ است |
، 106
|
عالمی ديگر ببايد ساخت وز نو آدمی |
، 300
|
عشق از اول سركش و خونی بود |
، 429
|
عشق اسطلاب اسرار خداست |
، 389
|
عشق بازی می كنم با نام او |
، 367
|
غروب شمس و قمر را چرا زيان باشد؟ |
، 212
|
غلام همت آنم كه زير چرخ كبود |
، 141
|
غلب الرجال فلم تمنعهم القلل |
، 298
|
غنچه پنهان كن گياه بام شو |
، 5
|
فاسكنوا حفرا يا بئس ما نزلوا |
، 298
|
فاصبحوا بعد طول الاكل قد اكلوا |
، 298
|
فافصح القبر عنهم حين ساءلهم |
، 298
|
فانظروا بعدنا إلی الآثار |
، 270
