حديث عقل و نفس آدمی درآيينه قرآن، ص: 43

«و لقد ذرأنا لجهنّم كثيرا من الجن و الإنس ...».

و مسلما بسيار از جنيان و آدميان را برای دوزخ آفريديم ...

چرا؟ دليلش چيست؟ زيرا:

«لهم قلوب لا يفقهون بها و لهم اعين لا يصرون بها و لهم ءاذان لا يسمعون بها اولئك كالأنعم بل هم اضلّ اولئك هم الغافلون».

آن ها را دل هايی است كه به وسيله آن (معارف الهی را) در نمی يابند و چشمانی است كه توسط آن (حقايق و نشانه های حق را) نمی بينند و گوش هايی است كه به وسيله آن (سخن خدا و پيغمبران را) نمی شنوند.

آنان مانند چارپايان بلكه گمراه ترند. اينانند كه بی خبر و غافل از معارف و آيات خدايند.

به عبارت ديگر، حسّ باطن در آنان تعطيل و چراغ باطن در ايشان خاموش است. در تاريكی زندگی می كنند و راه می روند و تاريكی هم عاقبتش سقوط و دوزخ است.

وقتی حس باطن به كار گرفته نشود، حواس ظاهر نيز دچار خطا در ديدن و شنيدن می شوند و فتنه و فساد انسان را فرا می گيرد، لذا در هيچ زمينه ای به كسی رحم نمی كند، حتی به خودش و خانواده اش. در آيه 28 سوره ابراهيم می خوانيم:

«ألم تر إلی الّذين بدّلوا نعمت اللّه كفرا و احلّوا قومهم دار البوار».

آيا كسانی را كه شكر نعمت خدا را به كفران و ناسپاسی تبديل كردند و قوم خود را به سرای نابودی و هلاكت درآوردند نديدی؟

چنين كسی هم خودش را اهل جهنم می كند و هم خانواده و خاندان و وابستگانش را. او چند امانت الهی را دور خود جمع كرده و چون خودش با حس های باطن كاری ندارد، اجازه نمی دهد آن ها هم كاری داشته باشند و اگر يكی شان هم بخواهد از او جدا شود، همه را وادار می كند مسخره اش كنند تا از به كارگيری حس باطن دست بردارد. در