خلقت من در جهان يك وصله ناجور بود

خود بد بديد ای خسيسان زمن

خود حاصل عمر چيست؟ افسوس

خيری كن ای فلان و غنيمت شمار عمر

دانه پنهان كن به كلی دام شو

دانی كه چرا همی كند نوحه گری؟

در آن سينه دلی و آن دل پر از درد

در آن سينه دلی و آن دل همه سوز

در اين راه اميدم پيچ درپيچ

در رقص درآيد فلك از زمزمه عشق

در محشر اگر لطف تو خيزد به شفاعت

در ميان باديه بنشسته فرد

در ميان موج دريا تخته بندم كرده دوست

در نمازم خم ابروی تو در ياد آمد

در همه عمر از آن پشيمانيم

درخشنده افتاده بر روی خاك

دگر عضوها را نماند قرار

دل افسرده غير از آب و گل نيست

دل را در اين حديث ملامت نمی كنم

دلم پرشعله گردان سيه پر درد

دوستان در هوای صحبت يار

دولت خبر ز راز نهانم نمی دهد

ديد مجنون را يكی صحرانورد

ديدن هر روز يگ گون، رنج جوراجور بود

ديده اهل طمع ز نعمت دنيا

ديده نديدم در آن جز جز رخ زيبای دوست

ذات معلوم بودت نيست مرغوب، از چه رو

رخ نمايان كن كه تا روشن شود بر خلق عالم

رسد آدمی به جايی كه به جز خدا نبيند ...

ره به جای دگر نمی دانيم

روز من در آفتاب شب درخشان می شود

روزانه نيك نمی بينی

روزها در ديده ام تاريك و ظلمانی است چون

روشنان را به حقيقت شب ظلمانی نيست

ريشه سرو كهنسال از جوان افزون تر است