آيا تو كجا و ما كجاييم ...؟

اين الاسرة و التيجان و الحلل

اين الوجوه التی كانت محجبة

اين جرم ديده است ندارد گناه دل

اين دل كه دوسوی می گرايد

ايوان مدائن را آئينه عبرت دان

ای از تو خرابی خانه دل

ای بی خبر بكوش كه صاحب خبر شوی ...

اين امانت زان عنايت يافته است

با مشت باز می روم آخر به زير خاك

با مشت بسته آمده ام من در اين جهان

باتوا علی قلل الاجبال تحرسهم

باری، اگر عسل نمی دهی نيش مزن

باز می گويد كه دامن تر نكن، هشيار باش!

بخت از دهان دوست نشانم نمی دهد

بد نگوييم به مهتاب اگر تب داريم ...

بدين آشكارت ببين آشكار

بديدم حال دولتمند و درويش

بر سرش ريز چو آب از مشك ها

بر افروزان چراغ مرده ام را

برگ درختان سبز در نظر هوشيار

بس نامور به زير زمين دفن كرده اند

بسيار بگردند و گنهكار نيابند

بگويم صد هزاران داد از اين دل

بلكه تا بر بندگان جودی كنم

بنده را نام خويشتن نبود

بنی آدم اعضای يكدگرند

به بالينم نهند خشت و گل و سنگ

به چشم دلت ديد بايد جهان

به دام و دانه نگيرند مرغ دانا را

به دامان معشوق آويخته

به دريا بنگرم دريا ته بينم

به ز آدميان مردم آزار

به صحرا بنگرم صحرا ته بينم

به غير از معصيت چيزی نديدی

به گورستان گذر كردم كم وبيش

به نحوی كه معشوق از او خواسته

به هرجا بنگرم كوه و در و دشت

به ياران كی رسی هيهات هيهات

بيشتر دلبستگی باشد به دنيا پير را

بی خيانت جنس آن برداشتی

بی ناله و آه شبانه دل

پر نشود هم چنان كه چاه به شبنم