متاب امشب ای ماه كاين بزمگاه

محتسب مستی به ره ديد و گريبانش گرفت

مذهب عاشق ز مذهب ها جداست

مر مرا افسانه می پنداشتيتد

مرا لطف تو می بايد دگر هيچ

مردم در اين فراق و در اين پرده راه نيست

مست گفت: ای دوست اين پيراهن است افسار نيست

من از قالوا بلی تشويق دارم

من در ميان جمع و دلم جای ديگر است

من دونها تضرب الاستار و الكلل

من كه خود راضی به اين خلقت نبودم، زور بود

من نكردم خلق تا سودی كنم

مو در كف نامه، سر در پيش دارم

مومن به وفا دو روی نبود

می زند با اشك خونين اين رقم

می نويسی نامه؟ بحر كيست اين؟

ميل بنده جانب زاری كند

ناداهم صارخ من بعد ما دفنوا

نبيند به خود آسمان و زمين،

ندارد ديگر احتياجی به ماه

ندارد راه فكرم روشنايی

ندانم اين شب قدر است يا ستاره صبح

نشان از قامت رعنا ته بينم

نشايد كه نامت نهند آدمی

نگه كن اين دل افسرده ام را

نمك پاش دل ريشم چرايی؟

نه پای آن كه بگريزم به جايی

نه درويشی به خاكی بی كفن ماند

نه دست آن كه با موران كنم جنگ

نه دل ز مهر شكيبد نه ديده از ديدار

نه دولتمند برد از يك كفن بيش

نهانيت را بر نهانی گمار

هان ای دل عبرت بين از ديده حذر كن هان

هر آن دل را كه سوزی نيست دل نيست

هرچه هست از قامت ناساز بی اندام ماست

هر دو عالم به هيچ نستانيم

هركسی رو به جانبی آورده اند

هركه داد او حسن خود را در مزاد

هر ورقش دفتری است معرفت كردگار