حديث عقل و نفس آدمی درآيينه قرآن، ص: 64

وقتی باطن بينان به خودشان نگاه می كنند می گويند: خدايا، ما قدرت شكر نعمت وجودمان را كه به ما عنايت كردی نداريم. لذا با وجود همه تنگی ها و مضيقه ها و سختی ها و بلاها و رنج های روزگار نيمه های شب اشك می ريزند و می گويند:

«و عمرنی ما كان عمری بذلة فی طاعتك، فإذا كان عمری مرتعا للشيطان فاقبضنی إليك». [11]

خدايا، به اين زودی ها مرگ ما را نرسان و تا لباس عبادت و خدمت و عشق تو بر تنمان است، عرممان را ادامه بده.

چنين انسانی وقتی به خودش نگاه می كند صفات خدا را در خود می بيند و خود را محصول اراده و حكمت و علم و رحمت و آگاهی او می يابد، زيرا:

(من عرف نفسه فقد عرف ربّه». [12]

او خود را آينه ای می بيند كه صفات محبوب در آن تجلی می كند. پس دليلی ندارد از خدا ناراضی باشد. اين نگاه و روش ائمه ما در زندگی است. سيد الشهدا، عليه السلام، در كربلا آن طور بلا می بيند ولی در گودال قتلگاه به خداوند عرضه می دارد:

«رضا بقضائك».

از اين زندگی كمال رضايت را دارم. من از شهادت عباس و اكبر و ساير عزيزانم حتی كودك شش ماهه ای كه در آغوشم كشته شد راضی ام.

از بدن قطعه قطعه خودم راضی ام، چون بلاهای من نردبان آمدنم به سوی توست. من بلا را بلا و مصيبت را مصيبت نمی بينم. بلا نردبان ترقی ام بود. در قرآن می خوانيم:

«و لنبلونّكم بشی ء مّن الخوف و الجوع و نقص مّن الأموال و الأنفس و الثّمرات و بشر الصابرين. الّذين إذا أصابهم مّصيبة قالوا إنّا للّه و إنّا إليه راجعون». [13]