حديث عقل و نفس آدمی درآيينه قرآن، ص: 385

اين نيست. توحيد ايمان باللّه است كه از راه مطالعه و تامل در آيات قرآن و خطبه های توحيديده نهج البلاغه و خطبه های توحيديه حضرت رضا و امام صادق، عليهما السلام، [7] يا به بيان قرآن با شنيدن از زبان اهل ذكر [8] به دست می آيد؛ يعنی كسانی كه توحيد را فهميده اند و به اين نقطه رسيده اند كه دلدارشان يكی است و به اين دلدار نيز يقين و باور واقعی پيدا كرده اند؛ باوری كه براساس فرمايش سوره حجرات تمام درهايش به روی شك وترديد قفل باشد:

«إنما المؤمنون الذين آمنوا باللّه و رسوله ثم لم يرتابوا و جاهدوا بأموالهم و أنفسهم فی سبيل اللّه أولئك هم الصادقون». [9]

مؤمنان فقط كسانی اند كه به خدا و پيامبرش ايمان آورده اند، آن گاه [در حقّانيّت آنچه به آن ايمان آورده اند] شك ننموده و با اموال و جان هايشان در راه خدا جهان كرده اند؛ اينان در گفتار و كردار اهل صدق و راستی اند.

چنين ايمانی سبب می شود كه اگر همه بلايای عالم به سر انسان بيايد، دروجود مقدس پروردگار شك نكند، حصول چنين ايمانی نيز كافی نيست و انسان بايد با مطالعه و تفكر يا با شندين سخن اهل توحيد شربت شيرين و بی نظير عشق آتشين را نيز بهحلاوت ايمانش بيفزايد و مصداق اين آيه كريمه شود:

«و من الناس من يتخذ من دون اللّه أندادا يحبونهم كحب اللّه و الذين آمنوا أشد حبا للّه و لو يری الذين ظلموا إذ يرون العذاب أن القوة للّه جميعا و أن اللّه شديد العذاب». [10]

و برخی از مردم به جای خدا معبودهايی انتخاب می كنند كه آن ها را آن گونه كه سزاوار است خدا را دوست داشته باشند، دوست می دارند؛ ولی آنان كه ايمان آورده اند، محبت و عشقشان به خدا بيشتر و قوی تر است. و اگر كسانی كه با انتخاب معبودهای باطل ستم روا داشتند، هنگامی كه عذاب را ببينند، بی ترديد می فهمند كه همه قدرت ويژه خداست و معبودهای باطل، هيچ وپوچ اند و خدا سخت كيفر است.