فروشدن چو بديدی برآمدن بنگر

قبله جان را چو پنهان كرده اند

قبله جان را چو پنهان كرده اند

قد طال ما اكلوا دهرا و ما شربوا

قصد تو از خلق عشقی من يقين دارم- فقط

كاسوده شود ز بهانه دل

كان تحمل كه تو ديدی همه بر باد آمد

كآن را خليل بنا كرد و اين را خدا خليل

كرامت كن درونی دردپرور

كرده لوح از ريگ و انگشتان قلم

كز هستی اش به روی زمين بر اثر نماند

كشور حسن و ملاحت چون تو سالاری ندارد

كه آن گوش پر از صدای تو باشد

كه اين دنيا نمی ارزد به كاهی

كه بينايی اش از ضيای تو باشد

كه چشم سر ما نبينند نهان

كه در آفرينش ز يك گوهرند

كه رحم اگر نكند مدعی خدا بكند

كه سعيم وصول لقای تو باشد

كه شما بوديد افسانه نه من

كه گرد عشق نگردم مردم هشيار

كه من يك دم نگشتم شاد از اين دل

كه هر كار كردم برای تو باشد

كه هم عاشق و هم گدای تو باشد

كی سبزه دمد ز دانه دل

گاوان و خران باربردار

گر برانند و گر ببخشايند

گر تو نمی پسندی تغيير ده قضا را

گر خدا خواهد كه غفاری كند

گر شبی در خانه جانانه مهمانت كنند

گر شد ز ميانه دو نيمه شايد

گر قدمت هست چو مردان برو

گر مملكت سلطان وجودی

گر می پذيری خسته ما سخت خسته ايم

گر نكند، اوست حماری بزرگ

گر هست يگانه گوی نبود

گفت احمد ز يمن بوی خدا می شنوم

گفت آری ليك اينجا يك نفر هوشيار نيست

گفت از بهر غرامت جامه ات بيرون كشم