ز روی دوست دل دشمنان چه دريابد

ز ما بگذر شتر ديدی نديدی

ز نورت پرتوی دارد گدايی

ز هر سوی مه پاره ای ای تابناك

ز هرچه رنگ تعلق پذيرد آزاد است

ز افسوس زدند ناله چون كوس

زان پيشتر كه بانگ برآيد فلان نماند

زبانم را به گفتن آتش آلود

زبانی كه در آن ثنای تو باشد

زر فشانند و ما سر افشانيم

زمام عقل به دست هوای نفس مده

زمين را به سرو و گل آراسته

زنبور درشت بی مروت را گوی

زنده معشوق است و عاشق مرده ای

زير شمشير غمش رقص كنان بايد رفت

زيركی را گفتم اين احوال بين، خنديد و گفت

سر ببازيم و رخ نگردانيم

سراپا بود گرم رازونياز

سعديا بی وجود صحبت يار

شب مردان خدا روز جهان افروز است

شده شه در اين بزم پرسوزوساز

شرط انصاف نباشد كه تو فرمان نبری

شك نيست كه دل فراخ بايد

شنيدم كلّه با خاك می گفت

شنيدم ناله و افغان و آهی

شهربند هوای جانانيم

صد قضای بد سوی او رو نهاد

صعب روزی، بو العجب كاری، پريشان عالمی

طواف خانه دل كن كه كعبه يك سنگ است

عالمی ديگر ببايد ساخت وز نو آدمی

عشق از اول سركش و خونی بود

عشق اسطلاب اسرار خداست

عشق بازی می كنم با نام او

غروب شمس و قمر را چرا زيان باشد؟

غلام همت آنم كه زير چرخ كبود

غلب الرجال فلم تمنعهم القلل

غنچه پنهان كن گياه بام شو

فاسكنوا حفرا يا بئس ما نزلوا

فاصبحوا بعد طول الاكل قد اكلوا

فافصح القبر عنهم حين ساءلهم

فانظروا بعدنا إلی الآثار