گفت آگه نيستی كز سر در افتادت كلاه

گفت ای بيهوده گوی، حر كم و بسيار نيست

گفت بايد حد زدن هوشيار مردم مست را

گفت پوسيدست جز نقشی ز پودوتار نيست

گفت تا داروغه را گوييم در مسجد بخواب

گفت در سر عقل بايد بی كلاهی عار نيست

گفت ديناری بده پنهان و خود را وا رهان

گفت رو صبح آی، قاضی نيمه شب بيدار نيست

گفت قاضی از كجا در خانه خمّار نيست

گفت كار شرع كار دهم و دينار نيست

گفت مسجد خوابگاه مردم بدكار نيست

گفت می بسيار خوردی، زان چنين بيخود شدی

گفت می بايد تو را تا خانه قاضی برم

گفت نزديك است والی را سرای، آن جا شويم

گفت: آری، ليك اين جا يك نفر هشيار نيست

گفت: ای مجنون شيدا چيست اين؟

گفت: جرم راه رفتن نيست ره همواره نيست

گفت: مستی كين چنين افتان و خيزان می روی

گفت: مشق نام ليلی می كنم

گل و لانه بر مقدمش ريخته

گنجی نبود چو خزانه دل

گنه از برگ داران بيش دارم

گول نعمت را مخول مشغول صاحبخانه باش

گول نعمت را مخول مشغول صاحبخانه باش

گيتی و خوبان آن در نظر آيينه ای است

لشكر حق اند گاه امتحان

لعلی از كان محبت برنيامد، سال هاست

ما تماشاكنان بستانيم

ما گدايان خيل سلطانيم

ما بقی خود استخوان و ريشه ای