تا بی خبری ز ترانه دل

تا تو نانی به كف آری و به غفلت نخوری

تا جهان هست بزمی چنين

تا چهره نگردد سرخ از خون

تا رود آن كس كه بيرونی بود

تا بش خورشيد و سعی باد و باران را چه شد؟

تخم طعن و كافری می كاشتيد

ترك جان عزيز بتوان گفت

ترك يار عزيز نتوانيم

تلك آثارنا تدل علينا

تلك الوجوه عليها الدود تنتقل

تمنا كنند از خدا جز خدا

تنگ چشمان نظر به ميوه كنند

تو با خدای خود انداز كار و دل خوش دار

تو كز محنت ديگران بی غمی

تو كه باری ز دوشم برنداری

تو كه خويش نئی پيشك چرايی؟

تو كه سود و زيان خود ندانی

تو كه نابرده ای ره در خرابات

تو كه ناخوانده ای علم سماوات

تو كه نوشم نئی نيشم چرايی؟

تويی برابر من يا خيال در نظرم؟

جانا نظری سوی مفتقرت

جمله ذرات زمين و آسمان

چراغ مرده كجا شمع آفتاب كجا؟

چشم ها و خشم ها و رشك ها

چون ديده ديد و دل از دست رفت و چاره نماند

چو عضوی به درد آورد روزگار

چون فردا نامه خوانان نامه خوانند

چون دلارام می زند شمشير

چون گوهر قدس يگانه دل

چون ميسر نيست بر من كام او

چونان كه شتر بشنود آواز هدی را

حسنِ خوبان پيشِ حسنِ تو خريداری ندارد

خاطر خود را تسلی می كنم

خاك امين و آنچه در وی كاشتی

خاكش چنان بخورد كزو استخوان نماند

خداوندا به حق هشت و چارت

خدايا داد از اين دل داد از اين دل

خلاف مروت بود كاوليا

خلق از من در عذاب و من خود از اخلاق خويش