حديث عقل و نفس آدمی درآيينه قرآن، ص: 383

در همه تاروپود هستی اش متعلق به خالقش باشد، آينه ای است كه تنها تصوير او را نشان می دهد. هستی نيز، چون در همه اركان وجود متعلق به خداست آينه ای است كه او را می نماياند. به عبارت ديگر می تواند گفت ساقی خلقت با آفرينش موجودات اين علم را در جام آنان ريخته است.

او، در انسان نيز، اين علم را به صورت فطرت قرار داد. [4] به همين سبب است كه باطن انسان در بدترين شرايط به تكيه گاه قابل اعتمادی گرايش دارد و در جريانات و حوادث سخت از نجات و رهايی نااميد نمی شود.

سبب اين نااميدنشدن ها وجود فطرت است و منأش فطرت خداست.

خورشيد اميد در باطن ما نورافشانی می كند و زلف اين اميد و دلگرمی به زلف وجود مقدسی گره خورده كه همه عالم در يد قدرت اوست.

هيچ وقت باطن انسان به طور طبيعی به او دروغ نمی گويد. اين ما هستيم كه به باطنمان، به خودمان، به زن و بچه و مردم اطرافمان دروغ می گوييم، اما كشش باطنی مان هيچ وقت به ما دروغ نمی گويد و جهت گيری ايش به سوی نقطه ای كه اميدها به سوی اوست هميشه درست و دقيق است.

اين گرايش باطنی همان علم باللّه است كه همه موجودات دارای آن هستند و می توانند محدوده آن را گسترش دهند. انيشتين اين علم را داشت، دكارت هم داشت. ارسطو و ارشميدس و رياضی دانان و طبيعی دانان عالم همه دارند و حرف های خوبی هم دراين باره زده اند.

در حقيق، هر كدام از آن ها با استناد به قواعد علمی عينك صاف و وسيله پاكی برای خود درست كردند و گفتند خدا را ديديم. اين عينك ممكن است بر اثر مطالعه در وجود يك حيوان دلالت بر وجود خدا كند كه با اين حساب، حرف تازه ای نيست و قرآن مجيد از 1500 سال پيش اين راه را به انسان معرفی كرده است: