.jpg)
.jpg)
حديث عقل و نفس آدمی درآيينه قرآن، ص: 105
غور می كند، ارزش آن ها را می فهمد و به نظر من، نهج البلاغه شاهكار انسان در عالم خلقت است. امير المؤمنين در جايی از اين خطبه می فرمايند:
[10]
يعنی كسانی مثل شيخ كبير كليد باز كردن درهای رحمت و هدايت خدايند. خداوند به محبوبش آن قدر لطف دارد كه چشم وگوش و دست و زبان و شكم و پوستش را به كليد گشايش درهای هدايت و رحمت خود تبديل می كند. آيا تجارتی سودمندتر از اين در دنيا پيدا می شود كه در قيامت ده ها هزار نفر را جلوی چشم انسان به جهنم ببرند و در عوض او را به اندازه صدها ميليارد نفر تكريم كنند و پاداش دهند؟
اين عاقبت كسانی است كه خداوند آنان را دوست دارد و عاشق آن هاست. آنان كه در زندگی تجربه عشق زمينی را داشته يا احوالات اين دسته از عشاق را ديده اند می دانند زمانی كه انسان در فضای عشق قرار می گيرد، برای معشوقش حدی قائل نمی شود؟ يعنی اگر معشوق بگويد امروز بيا، با وجود اين كه صدها كار مهم دارد، با هزار بهانه كارهايش را تعطيل می كند و به كار معشوق می رسد. حالا قياس كنيد اگر خداوند عاشق انسان باشد چه می شود؟
اولين دستور امير المومنين اين است. در نتيجه، از امروز اگر قرآن می خوانيم، مطلبی می شنويم يا حادثه ای می بينيم بايد انديشه كنيم تا قلب غافلمان بيدار شود.
مرحوم آيت اللّه العظمی شيخ محمد حسين كمپانی [11] قدس سره درباره جايگاه دل شعر زيبايی دارد كه اين طور شروع می شود:
|
تا بی خبری ز ترانه دل |
هرگز نرسی به نشانه دل |
|
