حديث عقل و نفس آدمی درآيينه قرآن، ص: 411

كنند كه يك جوان هجده ساله چه شد كه علی اكبر شد؟ اين خيلی فكر مثبتی است. اگر خود آدم فهميد، كه فهميد، وگرنه، می رود از يكی می پرسد كه چطور يك نفر می تواند مانند علی اكبر باشد و همان راه را برود؟

همه بايد فكر كنند كه حرّ چه شد كه حرّ شد و آيا ما هم می توانيم حر باشيم؟ او مگر چه كرد كه حرّ شد، جز اين كه رنگ ابی عبد اللّه را به خود شزد؟ زن های ما فكر كنند كه آسيه، زن فرعون، چه كرد كه خدا درباره اش فرمود:

«ضرب اللّه مثلا للذين آمنوا امرأة فرعون اذ قالت ربّ ابن لی عندك بيتا فی الجنة و نجنی من فرعون و عمله و نجنی من القوم الظالمين». [15]

و خدا برای مؤمنان همسر فرعون را مثل زده است هنگامی كه گفت:

پروردگارا، برای من نزد خودت خانه ای در بهشت بنا كن و مرا از فرعون و كردارش رهايی بخش و مرا از مردم ستمكار نجات ده.

چه شد كه اين طور شد؟ اين ها همه مايه ها و انگيزه های تفكر است.

مرگ همه چيز را از انسان می گيرد: خانه و مغازه و صندلی و زن و بچه و نوه و شهرت و ... را. پيش از مرگ بايد به اين چيزها فكر كرد، زيرا پس از آن ديگر فايده ای ندارد اگر بگوييم چرا من اين قدر برای داشتن و رسيدن به اين ها خودكشی كردم؟ چرا همه موجوديتم را هزينه غير خدا كردم؟

آری، اگر دنيای ما با خدا باشد، آن را از ما نمی گيرند. پولی كه خمسش را داده ايم، زكاتش را داده ايم، هزينه خدا كرده ايم، برايمان می ماند. وجودی كه خرج نماز و روزه و كار خير شده برای انسان می ماند و بسيار هم پرارزش است. در نتيجه، دنيايی كه به يك پر كاه